Op 27 april 2016 was het weer zover: de jaarlijkse badeendenrace!

Onze vrijwilligers en TFC leden stonden klaar bij de kraam om mensen te vertellen over MAF en de badeendenrace.
Ook dit jaar kochten weer vele mensen een eendje, met als hoogtepunt die ene opa die wederom (al voor het 3e jaar!) voor alle 11 de kleinkinderen een eendje kocht. Wow.

Om 16.30 uur gingen ze dan… met een grote duik vlogen 130 eendjes in het water.
De wind was net weer anders dan gedacht, en de eendjes hadden geen haast.
Het blauwe eendje ging ver vooruit, maar werd uiteindelijk toch ingehaald door de groene.
En als je dan op de kant staat en weet dat jij een groen eendje hebt gekocht…..
Nummer 68! riep Wilfred al snel. Bladerend in de papieren probeerde Ina de juiste naam erbij te krijgen.
Familie Reumer uit Laag Zuthem. Gefeliciteerd! Jullie mogen een uur met Wilfred mee vliegen.

Iedereen weer bedankt voor het meedoen. Super!
Tot volgend jaar, dan staan de badeendjes weer voor je klaar!

Hieronder het filmpje van de badeendenrace 2016.

Het is zaterdag 23 april 2016 en we zitten in een zaaltje van een hangar op het vliegveld Teuge. Van buiten is zo af en toe het gebrom van vliegtuigen te horen. We zijn bepaald niet alleen, bijna 50 andere mannen en vrouwen zitten om ons heen. Ze zijn allemaal ongeveer van onze leeftijdscategorie. Al deze mensen zijn net als wij vader en moeder van een (piloten)gezin van MAF. Het gaat in dat zaaltje niet alleen over MAF en ‘onze’ kinderen maar het gaat ook over ons, ‘de’ ouders en wat hun uitzending voor ons betekent. Welkom op de ouderdag van MAF.

Eens in de twee jaar organiseert MAF een ouderdag, dit is de tweede voor ons. De ontvangst is buitengewoon hartelijk en net als twee jaar geleden is er eerst veel aandacht voor de (piloten)gezinnen van MAF. Het zijn er maar liefst 29 en Reina Folkerts (HR manager) laat van allemaal een prachtige foto zien. Ze kent ze allemaal goed en vertelt op een betrokken wijze over hen. Gebed is belangrijk op het MAF kantoor. Dagelijks wordt er voor twee of drie (piloten)gezinnen gebeden.

Na Reina komt Adri van Geffen aan het woord. Hij is directeur van MAF Nederland en vertelt over het werk van MAF. Vol verbazing kijken we naar al die getallen en cijfers. MAF heeft wereldwijd 130 vliegtuigen en alles bij elkaar opgeteld gaan die vliegtuigen jaarlijks 40 keer rond de wereld. En wat een giften: wereldwijd 75 miljoen dollar in 2014. De Nederlandse gevers zijn goed voor 6 miljoen en de inkomsten stijgen jaarlijks nog steeds. Al dat geld is goed voor veel hulp. Op Papoea draait de MAF het grootste programma, en na de aardbeving in Nepal verzorgde MAF daar maar liefst 4000 vluchten in 5 maanden tijd.

Na de lunch komt Corry Nap – van Dalen aan het woord. Zij is psycholoog en deskundig in uitzending van zendingsmedewerkers. Ze is zelf als missionair medewerker uitgezonden en al ‘onze’ kinderen worden psychologisch door haar getest op geschiktheid voor uitzending door MAF. In haar presentatie vertelt ze over de verschillende gevoelens die ouders kunnen hebben bij uitzending van hun kinderen. Vaak is het een mengeling van gevoelens: boosheid, angst, verdriet, blijheid en trots. Ouders maken zich ook vaak zorgen. Onder andere om de ontwikkeling van de kleinkinderen, om de loopbaan van hun zoon en dochter, over de veiligheid en wie er voor hen zorgt als ze ziek worden. Corry geeft het advies om de zorgen niet te ontkennen maar bespreekbaar te maken, ook met de kinderen. Ze bemoedigt ons met Romeinen 8: 38-39: niets kan je scheiden van de liefde van God. Hij beschermt je kinderen. Vergeet niet om dankbaar te zijn (dank dagelijks voor één ding!) en ga na wat het je zelf brengt als ouders bijv. persoonlijke groei, nieuwe ervaringen en verdieping van relaties. En: het is belangrijk om je kinderen de zegen mee te geven en dat ook hardop te zeggen.

Jurjen Knigge (vader van Wilfred) is zelf een mission kid. Hij staat hier samen met zijn vrouw Hennie voor een vliegtuig van MAF op Teuge. Jurjen vloog in zijn jeugd op Papoea als passagier mee in een vliegtuig van dit type.

In groepjes praten we na over het verhaal van Corry. Er is ruimte om te praten over verdriet en over vreugde. Over hoe je je kinderen (emotioneel) kunt ondersteunen. Ook praten we er over door hoe je je kinderen een zegen meegeeft over hun uitzending.

Voor ons was het weer een bijzondere ontmoetingsdag. Dank je wel MAF. Dank je wel voor de aandacht en zorg, niet alleen voor onze kinderen maar ook voor ons.

Henk en Leny Wisselink

We zijn er weer! 10 weken hebben we weer les gehad op All Nations Christian College. In totaal hebben we 7 maanden in Engeland gewoond. Een fantastische periode, vol rijkdom door de mooie mensen die we mochten ontmoeten, de tijd met God en de lessen die we mochten leren. Waardevol om met de kinderen deze ‘oefen’ periode in het buitenland te ervaren.

En nu zijn we weer terug in ons oude huisje, terug bij onze vertrouwde kerk. Over twee weken gaat Harriëtte weer terug naar haar oude werk en de kinderen weer terug naar onze gastouder. Een soort van ‘in het normale ritme’, en toch ook weer niet. We hopen met een jaar richting het veld uitgezonden te worden. Welk veld weten we nog niet precies. Daar zijn ze bij MAF nu hard over aan het nadenken. Maar dichterbij komt het wel.

De komende tijd zal Wilfred weer druk zijn met vliegen, zijn laatste brevet (commerciële) moet nog worden gehaald. We hebben (gelukkig samen met onze TFC) een aantal acties en interviews gepland staan. Ook worden we weer psychologisch getest om er zeker van te zijn dat we nog steeds geschikt zijn om uitgezonden te worden. Het zal een intensief jaar zijn, waarin we ook weer genieten om met vrienden en familie samen te zijn.

Om onze periode in Engeland goed af te sluiten, hebben we een filmpje gemaakt. Hierbij krijg je een indruk van de omgeving waar we in hebben geleefd, en zie je een dag uit het leven van Micha op All Nations Christian College in Engeland.

Daar zijn we weer… Terug in Engeland.

We hebben een fijne tijd gehad in Nederland. Kerst  en oud en nieuw vieren met familie, vrienden bezoeken, nog een paar uurtjes vliegen. Al met al een drukke tijd, maar we hebben er van genoten.

We vieren oud en nieuw bij familie. Micha vindt zijn eigen ‘vuurwerk’ fantastisch.

Fijn om te merken dat jullie meeleven en -lezen. Fijn dat we jullie op de hoogte kunnen houden met behulp van diverse media (whatsapp, facebook en deze site). Het was ook fijn om weer de mogelijkheid te hebben tijd te maken voor jullie. Jullie verhalen te horen en te delen in jullie levens.

Na twee weken in Laag Zuthem geweest te zijn, hebben we vier rustige dagen in Lelystad gehad. Even bijkomen en de andere kant van de familie ontmoeten. Lekker een middagje zwemmen met de jongens. Tijd vrijmaken voor ons gezin: Quality time. We hopen de komende periode daar meer aandacht aan te besteden.

We wilden vanuit Lelystad naar Duinkerke reizen om dan met de boot naar Engeland te gaan. Maar op dinsdag werd het steeds onzekerder wat het weer ging doen. De ijzel zou gaan afzakken richting het midden van het land. De vraag was alleen: hoe ver? Moet je daar achter willen komen terwijl je probeert een boot te halen?

Uiteindelijk hebben we tante Els (in Zeeland) opgebeld en gevraagd of we een nachtje bij haar mochten slapen. Zij vond het leuk om de jongens weer te zien (en ons vast ook 😉 ) en zo zijn we dinsdagavond vóór het (mogelijke) slechte weer uit naar Zeeland afgereisd.

Gezellig bijgekletst met tante Els en naar bed. Uitrusten voor de lange reis van de volgende dag. We hoefden niet al te vroeg het bed uit, want we waren al halverwege Lelystad – Duinkerke. Zo werd, dankzij het weer, onze reis een stuk relaxter.

De reis naar Duinkerke verliep zonder problemen, net als de boottocht en de reis naar ons huisje bij All Nations.
Het is fijn hier weer terug te zijn. Ook al missen we onze vrienden en familie uit Nederland om ons heen, we kijken uit naar een goede, leerzame tijd met onze vrienden hier. We hebben voor de komende 10 weken verschillende vakken gekozen. Samen kozen we voor ‘pauline literature’ (uitleg over de brieven van Paulus). Wilfred heeft daarbij nog een vak gekozen die dieper op de islam ingaat. Harriëtte heeft daarnaast nog het vak ‘pastorale zorg’ gekozen en ‘performing arts in context’ (hoe je drama kunt gebruiken om te evangeliseren). We hebben zin om ons hier in te verdiepen!

De ouders van Harriëtte logeren een paar dagen bij Harriëtte en Wilfred op All Nations. In een eerste blog hebben ze verteld over hun eerste ervaringen. In deze tweede blog vervolgen ze hun verhaal.

Het is zondag en er staat van alles op het programma. Eerst gaan we naar de kerk St. Andrews in Stanstead Abbots. We gaan er lopend heen. Er zijn ongeveer 40 mensen, vooral ouderen. De liederen zijn gedeeltelijk bekend voor ons. Een oudere man stapt naar voren en gaat preken over Habakuk. Hij zegt: Soms denk je dat de Heer er niet is. Maar, zo zegt hij lees wat de Heer antwoord in Habakuk 1:5. ‘Kijk naar de volken, let goed op.’ Vol enthousiasme vertelt hij over zijn ervaringen met het ‘kijken naar de volken’. In China mocht hij preken voor 5000 mensen en er werden 500 mensen gedoopt in een jaar tijd. Hij bemoedigt de gemeente met Habakuk 3 ‘Al zou de vijgeboom niet bloeien.. toch zal ik juichen voor de Heer’. Vervolgens vieren we het Heilig Avondmaal. Een soort gaande en staande viering en knielen voor in de kerk. Het is de eerste keer in ons leven dat we geknield het avondmaal vieren. Een hele bijzondere ervaring.

’s Middags gaan we met de ‘en route’ groep naar Londen naar een Latin American church. We wurmen ons door het drukke verkeer. Buiten de zaal kunnen we de opwekkingsliederen al horen. Er blijkt een fantastisch swingende band op het podium te staan die spaanstalige liederen aan het zingen zijn waaronder een spaanse versie van Agnus Dei van Michael W. Smith. De compassie en dynamiek spatten er van af. De voorganger blijkt een oud-student van All Nations te zijn en nodigt Richard (de All Nations cursusleider) uit op het podium. Richard bidt voor deze gemeente en andersom bidt de voorganger voor All Nations. De voorganger preekt over de eerste gemeente in Handelingen 2. Hij onderwijst ons met veel compassie over de ‘benefits’ van het leven met Jezus en drukt iedereen op het hart vooral met elkaar te eten, net zoals de eerste christenen in Handelingen dit deden.

’s Avonds is er een worship in All Nations. We zingen ondermeer een opwekkingslied uit Costa Rica in de Spaanse taal, er is een Japans en Duits lied. We krijgen opdracht om na te denken over God door het zinnetje ‘You are ….’ aan te vullen. Later staan op de beamer allerlei typeringen van God. We spreken die met elkaar hardop uit.

Het was heerlijk om een paar dagen op All Nations te zijn. Om met Harriette en Wilfred en de kinderen te ervaren hoe het leven op All Nations is. Het is een prachtige geestelijke community waar mensen willen leven tot eer van God en als discipel van Jezus. We zijn de Heer dankbaar dat Harriette en Wilfred hier mogen zijn en geestelijk rijker gaan we terug naar huis. ‘Great are the works of the Lord.’

Henk en Leny Wisselink
22 oktober 2015

We wonen en studeren alweer 4 weken in Engeland. Hoogste tijd voor een update! Deze keer door de ogen van de ouders van Harriëtte (die even op bezoek kwamen):

Het is zaterdagavond negen uur. Micha ligt boven lekker te slapen en Ruben ligt in bed met een flesje warme melk. Harriëtte en Wilfred doen levend Cluedo samen met medestudenten. Rust in de tent en tijd om onze eerste ervaringen op te schrijven van ons verblijf op All Nations Christian College in Easneye.

De reis hier naar toe afgelopen donderdag bleek bijna net zo snel als gedacht. Een uurtje vliegen met easyJet naar vliegveld Stansted, 15 minuten met de trein naar Harlow, 13 minuten met de bus naar Stansted Abbots, twee keer tussendoor een half uur wachten en toen was Harriëtte er al om ons mee te nemen. Het was heerlijk om elkaar weer te zien, ook al hadden we vier weken geleden nog maar afscheid genomen. En wat zitten ze in een mooie omgeving. All Nations ligt op een heuvel midden in een bos. Ooit gebouwd als een groot oud landhuis is het nu al meer dan 50 jaar een ‘training for mission’. In een grappig oud huisje aan de zijkant van het hoofdgebouw mogen Harriëtte en Wilfred wonen.

Inmiddels is het bijna 13:00 uur en tijd om Micha en Ruben uit de nursery op te halen. Micha verwelkomt ons met opaaaa en omaaa, Ruben slaapt. We lopen over het terrein naar de eetzaal voor de lunch. Alle ruim 100 studenten zijn intern en vormen met elkaar een community. Zelf eten klaarmaken hoeft niet want op vaste tijdstippen is het eten klaar. Kinderstoelen met een zeiltje eronder worden klaargezet bij tafels en we gaan in de rij staan met ons bord. We krijgen vis met groente. Iedereen krijgt precies evenveel, als je nog meer wilt mag je over 20 minuten terugkomen. Onder het eten komen velen ons verwelkomen. Erg leuk! We voelen ons welkom. Na het eten dwalen we met Harriëtte rond over het terrein en door de gebouwen. Om vier uur maken we samen met Micha een wandeling door de met prachtige zon beschenen omgeving. Voor we het weten is het bijna zes uur, tijd voor het diner.

Vrijdagochtend is er ontbijt om tien voor acht. Weer in de eetzaal, weer met kinderstoelen en weer met een zeiltje onder de kinderstoelen. Ja, we wennen snel. Om half negen begint de tutor groep en wij mogen mee. Micha en Ruben gaan eerst ook mee want de nursery gaat open om 09:15. Ongeveer 15 studenten zitten in een kring. We worden hartelijk welkom geheten en mogen vertellen wie we zijn. De leidster vertelt over Nepal. In april is daar een aardbeving geweest en zij is er geweest om te helpen. De mensen moeten leven in slechte omstandigheden. Inmiddels is het tijd om de kinderen naar de nursery te brengen. De tutorgroep gaat verder en bidt voor Nepal en haar inwoners.

Wij mogen ook meedoen aan het eerste cursuslesuur van deze vrijdag. De cursus van Harriëtte en Wilfred heet ‘en route’, duurt 10 weken en is een eerste training voor zendingswerkers in het buitenland. Er zijn lessen over verschillen in culturen en religies. Over je eigen identiteit en over het begrijpen van anderen. Je merkt aan alles dat we hier met christenen samen zijn. Heerlijk is het om te zien dat de woorden van Jezus direct gebruikt worden in de les en hoe je zijn leiding kunt zoeken en ervaren. Een ander belangrijk punt is dat het community leven hier zelf ook al een interculturele ervaring is. De ruim 100 studenten zijn afkomstig uit 37 verschillende landen. De voertaal is Engels. En je gevoel uiten in het Engels of het bijbelse Engels begrijpen is nog niet zo eenvoudig. Maar al doende leer je en zo zitten op die vrijdagochtend studenten uit Engeland, Denemarken, Zwitserland, Nederland en Italië te praten over de blinde vlek in je leven, over werken in teams en hoe jouw waarden kunnen verschillen van anderen.

Na de lunch gaan Harriëtte en Leny samen naar een cursus over childrens ministry. We krijgen uitgelegd hoe we een kinderclub kunnen opzetten en hoe we bij kinderen hun relatie met God levendiger kunnen maken. Door kinderen avontuurlijke en uitdagende werkvormen aan te bieden bevorder je de relatie met God. Door concrete spelvormen te oefenen werd deze cursus erg boeiend. Er werden bijvoorbeeld bladen op de grond neergelegd met daarop concrete onderwerpen. Er werd muziek aangezet en wij moesten gaan lopen tussen de bladen door. Zodra de muziek stopte moest je op een blad gaan staan en voor dat wat erop stond gaan bidden. Dit herhaalde zich een aantal keren. Erg mooi om dit zelf te ervaren.

Zaterdagmorgen is er een heerlijk Engels ontbijt met spek, gebakken ei en worst. Jammie, jammie, wat een goed begin van de dag. De rest van de dag is rustig. We bezoeken een prachtig tuincentrum met een soort van kinderboerderij. Je kunt al volop kerstspullen kopen, inclusief een kerstman of prachtige Charles Dickensachtige huisjes waarin ook nog eens van alles kan bewegen. Inmiddels is het 10 uur in de avond en Cluedo is afgelopen. Niemand had de moord opgelost. Maar daarvoor worden ze hier ook niet opgeleid!!

Henk en Leny Wisselink
Easneye, 17 oktober 2015

Woensdag 22 juli was het dan zover: het Instrument Rating examen.
Samen met de examinator zijn we naar Eelde (Groningen) gevlogen en hebben daar een aantal oefeningen gedaan. Daarna zijn we terug gevlogen naar Lelystad en kreeg ik te horen dat ik geslaagd was. Dat was super om te horen: na een hectische tijd, de beloning op al het harde werken.

Dinsdag 4 augustus heb ik samen met collega kandidaat Johan Brugmans onze eerste IFR (alleen op instrumenten vliegen en niet naar buiten kijken) vlucht gemaakt zonder instructeur. Dat was wel even spannend. Vooral omdat het weer van dinsdag ook echt IFR weer was: compleet bewolkt (IMC).

Had je het willen plannen, dan was het niet gelukt: je eerste IFR vlucht en over Nederland een wolkenband, precies tot aan Munster-Osnabruck (gele vierkant). Links en rechts daarvan stralend weer.

Eigenlijk was het de bedoeling om de eerste vluchten met mooi weer te vliegen, om het allemaal niet te moeilijk te maken in het begin. Het ging echter anders dan gepland. Nu heb je altijd de keuze om wel of niet te vliegen, dus de vlucht had uitgesteld kunnen worden, maar beiden waren we vertrouwd met de kist en wisten we dat we het zouden moeten kunnen. Dus daar gingen we: IFR naar Munster-Osnabruck. Voor ons beiden een goed bekend veld.
Volgens het plaatselijke weerbericht zouden de wolken zich op 2500ft (800m) bevinden. Dat is veel hoger dan de minima waardoor we de baan al vroeg zouden zien liggen en bij twijfel een dubbelcheck konden doen of we echt wel op de goede manier met de instrumenten bezig waren. Tijdens de approach (aanvliegen om te gaan landen) bleek uiteindelijk dat de wolken zich op 600ft (200m) boven de grond bevonden. Dat was een stuk lager dan gedacht, maar wel ruim boven de minima. Dat was een verrassing, maar tegelijk ook wel gaaf: we kwamen uit de wolken, zagen de landingslichten en landen de kist.
Helaas hebben we in de opperste concentratie vergeten om een foto te maken van het moment dat we uit de wolken kwamen en de landingslichten zagen. Ik hoop dat de komende tijd een keer te laten doen, zodat jullie een idee krijgen hoe dat eruit ziet.

Hieronder een foto waarop te zien is hoe het is om in de wolken te vliegen: alleen maar grijs. Het heeft geen zin om naar buiten te kijken. Alleen de instrumenten vertellen je waar je bent en waar je heen gaat.

Naar buiten kijken heeft geen zin

Normaal gesproken niet echt weer om te gaan vliegen…Vliegtuig is ook weer mooi gewassen 🙂

We komen net uit de wolken bij Teuge. Tot voor kort mocht ik dit nooit doen.

Woensdag 5 augustus was het tijd voor nog weer een volgende stap: helemaal alleen IFR vliegen. Niemand naast me, ook niet een collega die helpt met radio’s zetten, meeschrijven, tips geven. It’s only you and ATC now.
De vlucht ging naar Eelde (Groningen). Tijdens de opleiding ben ik daar meerdere keren geweest dus ook dat is een bekend veld. Daarnaast is het echt een trainingsveld, dus zijn ze wel wat geklungel gewend.
De vlucht ging goed. Bij Eelde 1 holding aangevraagd om dat ook nog te blijven oefenen en daarna een VOR approach (voor de kenners).

Terugvlucht verliep zonder noemenswaardigheden. Het weer was beduidend beter dan dinsdag, dus ik heb zelf een foto weten te maken van ons mooie dorpje Laag Zuthem, vanaf FL060 (2km hoogte). (Wel blijven opletten tijdens het vliegen!)

Laag Zuthem van grote hoogte

Afgelopen zaterdag 12 juli was het dan zo ver: de winnaar van de badeendenrace 2015 mocht mee de lucht in.
Zo konden zij Laag Zuthem en omgeving ook eens van boven bekijken.
En zelfs de badeend was mee!

Zelfs de badeend was aanwezig

Simulator (Foto: Johan Brugmans)

Simulator (Foto: Johan Brugmans)

Na enkele maanden intensief trainen op de simulator, zijn nu de laatste paar lessen aangebroken. Op het moment van schrijven moet ik nog 3 regulaire lessen volgen, voor het examen. Mogelijk dat er nog één of twee extra lessen toegevoegd worden. Dat ligt even aan de voortgang in de laatste lessen.
De opleiding instrument vliegen is intensief en pittig, maar zeker de moeite waard. Ik leer beter vliegen, meer uit de instrumenten te halen en kom op plekken waar ik zonder instrumenten niet kan / mag komen.

Afgelopen donderdag heb ik een mooie les gehad samen met een andere student van AIS. Zij vloog twee lessen en ik één ertussen. Het mooie van deze constructie is dat ik twee lessen mee kan kijken met iemand anders, zelf een les kan vliegen en dat we samen een heel eind Duitsland in kunnen, naar onbekende velden, wat het allemaal net wat interessanter maakt dan een retourtje Eelde.
Donderdag ging de reis van Lelystad naar Munster – Osnabrück naar Paderborn – Lippstadt naar Dortmund terug naar Lelystad. Onderweg eindelijk een keer legaal door de wolken kunnen vliegen en op de terugweg zaten we precies ter hoogte van de toppen, wat spectaculaire beelden opleverde.

Cloudsurfen

Op Koningsdag 2015 was het eindelijk weer zover… de badeendjes mochten weer zwemmen in de Wetering van Laag Zuthem. 201 eendjes durven het aan en plonsen rond 16.00 uur in de Wetering. Langs de oever juichen de baasjes: hup eendje hup! Gelijk al neemt een paars eendje de leiding. Hij is niet meer in te halen, dit eendje wil gewoon winnen. Dit paars eendje (nummer 77) van Edwin Kloosterman komt als eerste aan bij de brug (de finish) en wint een vlucht met Wilfred als piloot. Gefeliciteerd!

Wij hebben erg genoten van de race, maar vooral van jullie enthousiasme en bereidheid ons te ondersteunen.
Heel Nederland kon meegenieten van jullie enthousiasme, want de race is maar liefst in 3 kranten genoemd (2x in de Stentor en 1x in het Nederlands Dagblad).

Iedereen die geholpen heeft: dank voor jullie hulp. Het was weer geweldig!

Verschillende persberichten in de Stentor en het Nederlands Dagblad