Na iets meer dan twee jaar voor MAF gewerkt te hebben, zijn we nu voor ons eerste verlof in Nederland.
We genieten van de tijd die we hebben met familie en vrienden. Gewoon weer even Nederlander zijn. Gewoon weer even opgaan in de menigte, zonder dat je opvalt.
En we genieten van de prachtige Nederlandse landschappen en natuur. Heerlijk fietsen in de zon, al is het toch best wel koud voor ons. We zijn gewend aan een constante plakkerige 30 graden. Dan is nachtvorst en een kleine 15 graden toch wel aan de frisse kant.

De verschillende tussen Papoea-Nieuw-Guinea en Nederland zijn in alle opzichten groot. Van natuur tot cultuur. Van transport tot communicatie. En toch voelen we niet dat de één beter is dan de ander. We genieten intens van dit verlof en we genieten intens van het werk dat we in PNG mogen doen. We genieten van het wonen in een warm klimaat met warme mensen. En we genieten van familie en vrienden in het heerlijk georganiseerde Nederland.

Wilt u ons ontmoeten, kom dan zaterdag 25 mei naar het Trefpunt (‘t Weegel 1, Laag Zuthem)!
Voor meer informatie: Ontmoetingsdag

Na lang trainen (en nog steeds getraind te worden) was het afgelopen week dan eindelijk zover: ik mocht solo.
Eerst een vlucht op maandag (bodycharter van Wewak naar Ambunti), maar woensdag en vrijdag de hele dag alleen in de kist.

Het is fijn om zelf weer de beslissingen te maken. En tegelijk realiseer ik mij ook dat ik nog lang niet alles weet. Dit programma werkt behoorlijk anders dan Arnhemland. Maar we komen er wel… Gewoon door blijven trainen.
Hieronder een ‘korte’ impressie van één van de vluchten. Ik heb meer dan 8 uur video materiaal met prachtige plaatjes. Het is erg moeilijk kiezen, maar ik heb me weten te beperken tot ‘slechts’ 6 minuten.

We zijn net terug van een weekje bush bij onze vrienden Wijnand en Elize met hun twee dochters Vika en Lova. Eindelijk is het gelukt om een bezoek te brengen aan hun woon en werk plek!!! En owh wat was het genieten! Hieronder een foto & video-verslag.

Vriendschap
Ik leerde Elize kennen op de eerste dag van mijn middelbare school periode. Dat is inmiddels zo’n 20 jaar geleden. Nog steeds zijn we vrienden. Beiden hadden we al jaren reisplannen. Ongepland komen onze levens samen in Papoea Nieuw Guinea. Zij werkt al meer dan 3 jaar voor een ziekenhuis in Kapuna (zuid PNG), wij werden door MAF gevraagd in Wewak te gaan wonen (noord PNG).

De reis naar Kapuna!

De reis ernaar toe is een avontuur opzich. Vanuit Wewak zijn wij met MAF naar Mt Hagen gevlogen. Daar konden we mooi groenten & fruit inslaan voor deze reis. Met MAF worden we in Purari gebracht. Daar wacht een ruim 2 uur durende boot reis op ons, over een brede rivier. De kinderen hebben een smile van oor tot oor, lekker racen over de rivier. Onderweg zien we sago-bomen, palmbomen, houten hutjes en houten kano’s.

Filmpje: racen over de rivier.

En dan zijn we samen in Kapuna!

Filmpje: om een indruk te krijgen van Kapuna.

Kapuna
Kapuna is eigenlijk een community op zich (www.kapuna.org). Een plek waar een ziekenhuis staat, die ongeveer 35000 lokale mensen bedient in deze provincie. De rest van het dorp bestaat enkel uit staf: mensen die werkzaam zijn om het nieuwe ziekenhuis te bouwen, projecten te managen, verpleegkundigen, leerkrachten en mensen om outreaches te doen. Het is een vreedzame positieve plek, prachtig om mee te maken.

Samen
Het is heel erg fijn om hun levensplek te zien, mee te maken hoe hun dagelijks ritme gaat. En het is heerlijk om de kinderen te zien, hun te ervaren. Zij veranderen zo snel en dat mis je allemaal als je op afstand woont!

Kano’s
Tijd om die kano’s eens uit te testen! Een grote wens van Micha. Dus vooruit, daar gaan we. Viel dat even tegen! Wilfred durfde rechtop te kanoën, Micha ook!! Harriëtte bleef half verkrampt in de boot zitten, de kids manend om stil te blijven zitten. Wilfred verloor een paar keer bijna zijn evenwicht, om de hele boot mee te nemen in zijn val. Gelukkig bleef hij rechtop en werden we geen voer voor de krokodillen :-).

Vuurvliegjes
We gingen ‘s avonds na het eten op pad, rond 19.30 was het donker. Met alle kindjes in een boot, op zoek naar de vuurvliegjes. Wat een prachtig verschijnsel: als een kerstboom versierden ze een bepaald soort boom. Het is niet op een foto te vangen, hieronder een poging. Maar echt, je moet het zelf mee maken. Super donker, en dan opeens, een paar bomen naast elkaar vol met lichtjes. Midden in de bush. Prachtige schepping, fantastische Schepper.

Kapuna in ontwikkeling!
Kapuna en Wijnand en Elize hebben al super veel mogen bereiken in deze provincie in Papoea Nieuw Guinea. Maar ze hebben nog wat wensen, namelijk het afmaken van de werkplaats, het aanschaffen van een nieuw echo-apparaat en het bouwen van meer toiletten en douches voor de mensen die gebruik maken van het ziekenhuis. Op
www.kapuna-in-ontwikkeling.nl kun je meer lezen over deze lopende projecten. Alle steun is van harte welkom! Alles gaat voor 100% naar het goede doel. Heb je hier wat voor over? Stort dan via NL77 SNSB 0946382182 tgv Stichting Khuska en ovv het doel dat je wilt steunen. Van harte door ons aanbevolen!

Elke doordeweekse ochtend proberen we rond 8 uur klaar te zijn met ontbijt, rommelen en spelen.
We hebben geen bel om de schooldag in te luiden, dus klinkt gewoon mijn stem: Micha, tijd voor school!
We hoeven ons niet te haasten, maar toch moet ik mijn takenlijstje voor vandaag en de ontbijtzooi die er nog staat even uit mijn hoofd zetten.
Eerst school, dan zien we wel weer hoe de rest van de dag loopt.

We hebben een slaapkamer tot klaslokaal gemaakt. Alle bedden eruit en een bureautje erin.

We volgen groep 3 van de Wereldschool, een organisatie die al het materiaal levert en een handleiding wat Micha allemaal moet doen. Bovendien is er een juf in Nederland die ik vragen kan stellen via de mail, en die mee kijkt met Micha zijn opdrachten. Zeer regelmatig moeten we dus wat opsturen. Heel fijn, want haar valt het op dat Micha zijn ‘s’ wat inslikt tijdens het praten. Dat was mij nog niet opgevallen.

Elke ochtend is er rekenen, schrijven en lezen. Vooral het leren lezen is een hele klus. Ik had nooit verwacht dat het zo mooi was om je eigen kind te leren lezen. Ik had wel verwacht dat het moeilijk zou zijn. Want als het allemaal even niet lukt, of Micha heeft geen zin, hoe hou je hem dan gemotiveerd?
Extra vakken zijn natuniek (natuur & techniek), muziek en tehatex (tekenen, handvaardigheid, textiel). Daarnaast vind ik het zelf belangrijk dat Micha ook wat sport doet en oefent met een bal gooien.

In de laatste doos van familie uit Nederland zat de zoekbijbel van Corien Oranje. Elke ochtend lezen we daar samen wat verhaaltjes uit. Eventueel met nog een liedje erbij. Of we gebruiken wat bijbelschool-materiaal die ze in onze kerk in Nederland ook gebruiken.
Soms is dit wel wat benauwend – als ik hem geen liedjes/verhaaltjes/experimentjes/technieken aanbied, dan zal hij dat niet leren. Althans, niet nu.
Ik weet niet hoe bewust ik zou zijn geweest als ik Micha naar een school had kunnen toesturen, maar nu voel ik deze verantwoordelijkheid.

Het is niet voor niks dat we thuisonderwijs geven. Er zijn hier scholen, maar de kwaliteit is over het algemeen laag.
Er zijn ook internationale scholen, maar nog niet in de buurt van waar wij hebben gewoond.
Ik zou het hele scholingsproces van Micha graag weer uit handen geven. Tegelijkertijd betekent dat hier dat niemand hem Nederlands leert.
Voor dat we naar het buitenland gingen om te werken voor MAF, droomden we samen over onze jongens. We gunnen ze natuurlijk een goede vervolgopleiding, en als ze dat willen, dat moet de mogelijkheid er zijn om dat vervolgonderwijs in Nederland te doen. En dat betekent nu eenmaal dat ze goed Nederlands moeten kunnen spreken, schrijven & lezen. Sowieso ligt die taak op mij te wachten, dat kan niemand anders doen.
Daarnaast weten jullie hoe vaak we verhuisd zijn de afgelopen tijd. Ik ben heel dankbaar dat we hem gewoon thuis konden ondersteunen en het onderwijs in ieder geval gelijk hebben kunnen houden in alle veranderingen!

Een hele kast vol met materiaal, het lijkt veel, maar ach, vergelijk het maar eens met een ‘gewone’ basisschool.
We hebben heel veel (leer)spelletjes gekregen van mensen die terug gingen naar huis, en veel leuks opgestuurd gekregen van thuis.
Samen proberen we er elke dag weer wat van te maken. De ene keer lukt het beter dan de andere keer. En in januari komt Ruben er ook gezellig bij. Die speelt er nu gewoon wat omheen, en eigenlijk gaat dat prima. We werken tot een uur of 12, en dan hebben we meestal al het werk voor de dag weer achter de rug. De jongens kunnen nu weer heerlijk de hele middag samen spelen buiten! Of we gaan boodschappen halen, naar het strand of bezoeken andere families met kinderen….. er is altijd genoeg te doen!

Ik ben aan het wachten. Al een ruime maand geleden zouden we verhuizen naar Wewak. Wilfred zou daar getraind worden om een groter vliegtuig te kunnen vliegen – de caravan. Door omstandigheden moesten de trainer & zijn vrouw naar Australië en daar zijn ze tot op heden nog steeds. MAF PNG doet z’n best, maar er is nog geen andere trainer gevonden die Wilfred kan helpen. En dus wonen we nog in Mount Hagen. Voor hoelang? Geen idee.

Verhuizen… inmiddels hebben we in 8 huizen gewoond. In 1,5 jaar tijd heel veel verhuizingen gehad. Expert in verhuizen, ja wellicht. Maar leuk vinden we het niet altijd. Er zijn absoluut leuke kanten aan verhuizen. Begrijp me niet verkeerd. Je ziet weer een ander deel van het land, je leert weer andere mooie mensen kennen. Maar iedereen die wel eens verhuisd is weet ook van de stress, alles inpakken, schoon krijgen, hoe krijg ik vanavond weer eten op onze tafel?

Misschien is verhuizen nog niet eens zo zeer het punt. Het wordt vast leuk daar in Wewak, en als we niet gaan, dan is het vast nog steeds leuk hier in Mount Hagen. Het is de onzekerheid, de controle die je telkens maar weer uit handen geeft, het wel/niet gehannes waar ik niet goed tegen kan.

Let go and let God. Tja, daar zit je dan met je goede bedoelingen. Je wilt graag ‘verder‘, de dingen doen waarvoor we zijn gekomen. Maar als ik God aan het woord laat, geeft Hij nu tijd voor andere dingen. Als ik mezelf aan het woord laat, hoor ik mezelf klagen en zuchten. Genoeg lieve mensen met luisterende oren.

Wees sterk staat er in Psalm 27, wacht op de de Heer en houd moed.
Ik zeg je nogmaals: wacht op de Heer.
Vertrouwen, wachten, moed houden. En dat in willekeurige volgorde.
Ik heb nog wat te leren tijdens dat wachten.

The work God does within us while we wait is just as important
as whatever it is we are waiting for.

Het is in de avond, uur of 20:00. Ik zit op de bank, onder een dekentje. Ik mis mijn sloffen. In een enorme tweedehands winkel hier in Mount Hagen heb ik vesten en lange mouwen tunieken gekocht. Het is hier koud! Zo koud. Elke dag wordt het zo’n 23 graden overdag en zo’n 10 graden ‘s avonds. Dat lijkt normaal, helemaal voor ons Nederlanders. Maar voor onze lijven is het ongebruikelijk. Er is natuurlijk ook geen centrale verwarming hier voor koude ochtenden en avonden, en huizen zijn niet geïsoleerd. In Ramingining was het eigenlijk altijd 30+ en zweten. Sokken heb ik maar een enkele keer uit de kast gehaald. Hier heb ik er twee over elkaar aan!

Hier zitten we dan. De bestemming die we in ons hoofd en hart hadden toen we nog in Nederland woonden. Bijzonder om hier nu te mogen zijn. Het voelt rijk en gezegend.

Ons tweede MAF programma, ons tweede nieuwe land om te wonen. Het voelt anders dan het moment dat we in Arnhemland arriveerden. Verwachtingen zijn bijgesteld, ervaring leerde ons rustig aan te doen in deze eerste weken en de tijd heeft geleerd dat het met ons en onze kids allemaal weer goed komt als we eenmaal settelen. In het vliegtuig, met onze ogen op het kleine raampje gericht om alle glimpsen op te vangen van dit nieuwe land, zien we een patchwork van tuintjes. Vers eten!!! We hadden al gehoord dat de groente & fruit markt van Mount Hagen beroemd is. En owh, wat genieten we van die heerlijke aardbeien, broccoli en ananas.

Ja, we genieten. Een intense periode: we leren een nieuwe team kennen, een nieuwe stad en markt met haar eigen regels, we zijn begonnen aan een taalcursus om de lokale taal te leren spreken. Het thuisonderwijs van Micha is weer begonnen, nog 5 weken te gaan in groep 2. Wilfred is inmiddels vier keer bij de bank geweest om een account te openen. Inmiddels hebben we die, maar moeten we nog wachten op het moment dat we kunnen internetbankieren. En nog zo één: ons rijbewijs. We hebben alle papieren voor een PNG rijbewijs, maar het foto-apparaat is stuk op het politie-bureau en er is kennelijk niemand die dit kan maken. Dus rijden we rond met alle papieren bij ons, in plaats van een simpel kaartje… Ach ja… dat zijn de dingen die je verwacht in een derde wereld land.

Ons dagelijks leven werd de afgelopen weken vooral gevuld met het leren van de taal: Tok Pisin. Een soort van Engels met Duitse invloeden. De woordenschat is beperkt, wat ons natuurlijk makkelijker maakt om de taal te leren. Rondom de taallessen, horen we veel over de PNG cultuur. Maar om deze écht te ervaren mochten we een weekje naar de bush. MAF zoekt dan een huis uit ergens in de jungle, waarvan de huidige zendelingen op verlof oid zijn. Zodoende kunnen we in hun huis en gebruik maken van hun spullen, maar hebben we geen andere blanken om ons heen. Afgelopen week was het dan eindelijk zo ver… we mochten naar Moropote.

We hebben genoeg eten mee voor 8 dagen, cadeautjes voor onze gastgezin Luke en Esther die ons zullen begeleiden door deze week heen, mosquito netten tegen malaria, zwemkleding want in dit gedeelte van PNG is het weer zweterig warm  (gelukkig is er een rivier zonder krokodillen!) en heel veel zin in dit nieuwe avontuur….

We hebben een fantastische week gehad. Luke en Esther hebben ons van alles laten zien uit hun dagelijks leven.

We hebben eten gegeten wat we nog nooit hadden geproefd, continue in Tok Pisin gepraat en heerlijk genoten van het in de natuur zijn. Wat een enorme rijke grond heeft PNG, overal groeit van alles, zo mooi en leuk! Bananenbladeren worden gebruikt als dienblad, van andere soorten bladeren worden lunchpakketjes gevormd. Van een derde boom gebruiken ze de bast om tasjes van te haken en een vierde boom geeft vruchten die helpen bij wondjes. Nadat een vrucht is opgegeten gaan de pitjes weer terug de grond in en hierna zorgt ‘Papa God’ weer voor nieuwe vruchten.
Van bamboe kregen de jongens een pijl en boog en van een bepaald soort boom werden de huizen gebouwd:

 

We hebben heel veel film en foto materiaal van onze bush-week. Hierbij het eerste deel van de week in een filmpje:
(For English subtitles, select subtitles in the menu)

Eind juni 2018 namen we afscheid van Raminigining en van Arnhemland. Afscheid van Yolngu en Balanda (blanken). Een paar goede vrienden rijker, een mooie ervaring rijker, wat vlieguren rijker.

Van juni 2017 tot juni 2018 woonden en werkten we in Ramingining, werd het ons thuis. Ons eerste jaar in het buitenland, vol met nieuwe ervaringen. Samengevat in dit filmpje:

Voordat we uit Ramingining vertrekken, wil ik jullie graag een beetje laten zien van het prachtige handwerk dat mensen hier maken.
Generatie op generatie geeft men het aan elkaar door. Het is hard werken, maar tegenwoordig krijgen ze er gelukkig goed voor betaald.

Hier in Ramingining is een kunstgallerij, waar mensen hun spullen kunnen tentoonstellen en verkopen. Een aantal foto’s zijn gemaakt door Reina Folkerts.

Verf
De Aboriginals leven overal in Australië, en elke groep heeft zijn eigen kenmerken. De groep uit Arnhemland maakt vooral kleine streepjes op hun ontwerpen.
De kleine streepjes worden gemaakt door (recht) mensenhaar of paardenhaar te verzamelen en aan een stokje vast te maken. Soms maken ze zelf hun verfkleuren met grondstoffen, maar veelal wordt het tegenwoordig kant en klaar gekocht.

In Yirrkala vroeg ik een vrouw om schelpen voor mij te verven.
Ze vroeg of ze dan een stukje van mijn haar mocht afknippen, zodat ze het kon gebruiken als kwastje voor het verven!

Manden & matten
Eén van de mooiste dingen vind ik het werk wat de vrouwen hier doen, een soort weven/vlechten.
Ze moeten daarvoor eerst naar het ‘bos’ om bepaalde bladeren uit bepaalde bomen te halen. De pandanus heet de boom.

Die bladeren laten ze drogen, en daarna moeten ze in repen worden gescheurd. Door deze ervaren handen lijkt het heel simpel, maar het is een echte kunst!

Vervolgens moeten er wortels gevonden worden. Die koken ze met de bladeren. De éne wortel maakt de rode kleur, de andere wortel de gele enzovoort.
Ik vond deze foto op een website:

Dan begint het vlechtwerk. Prachtige manden, matten, tassen en oorbellen worden er in elkaar gezet.

Het resultaat:

Hoewel de mat te duur was om mee te nemen, kreeg ik wel een mooie mand ‘cadeau’ (ze kwam langs, maar of ik wel wilde betalen! haha). Die gaat mee als souvenir uit Arnhemland. En ik heb een paar geschilderde schelpen ingepakt. Geschilderd met mijn eigen haar. Het blijft een mooi verhaal.

In 2016, toen we ons aan het voorbereiden waren om te werken voor MAF, is ons gevraagd of we naar Papoea Nieuw Guinea (PNG) of Zuid-Soedan wilden om daar te werken. Na gebed werd al snel duidelijk dat het PNG is waar ons hart naar uit gaat. PNG is echter geen gemakkelijk land om in te vliegen. Er zijn veel bergen, veel landingsbanen zijn dus niet horizontaal maar liggen op een helling. Met bergen gaan veel verschillende windsoorten gepaard, en nog een heleboel meer dingen die piloten moeten leren. In overleg is daarom besloten ons eerst naar Arnhemland uit te zenden, om hier ervaring op te doen in het vliegen, de procedures van MAF, het vliegen van klanten en in een andere cultuur te wonen en leven.

Nu, een jaar later, is ons gevraagd in juni 2018 naar PNG te verhuizen. Wilfred heeft inmiddels de benodigde aantal vlieguren en ervaring. Wij wisten dat we maar tijdelijk in Arnhemland zouden wonen, maar nu gaat het opeens wel heel rap. En is het ook best een beetje slikken, want na een jaar in Ramingining voelen we ons hier thuis en steeds meer op ons plek. We gaan er vanuit dat God ons via het wonen en vliegen hier heeft voorbereid op het wonen en vliegen in PNG, en dat we daaruit kunnen putten als we weer gaan verhuizen.

Filmpje
Een filmpje over ons leven in Ramingining, gemaakt voor de collecte van GKV gemeente in Lelystad, maar jullie vinden de beelden vast ook leuk:

Gebed gevraagd!
Bidden jullie alsjeblieft met ons mee? Op dit moment zijn onze papieren onderweg voor onze aanvraag voor het werkvisum van PNG. Daarnaast zijn we op zoek naar de beste manier om onze spullen te verschepen naar PNG. Tot slot zijn we ons emotioneel ook aan het voorbereiden op afscheid nemen van onze yolngu familie, weer een verhuizing, een nieuw team, een onbekend land en meer taal en cultuur training. Het zullen weer een paar intensieve maanden zijn, Wilfred die weer dingen moet leren als piloot, en Harriëtte die daarmee meer in het gezin zal moeten doen.

Waar gaan we wonen in PNG?
Zoals het nu lijkt gaan we de eerste maanden in Mount Hagen wonen, een stad van zo’n 45.000 mensen. Wel weer even wennen na een jaar met nog geen 1000 mensen te hebben gewoond in Ramingining! Wilfred zal in Mount Hagen weer vliegtraining krijgen, toegepast op de PNG situatie. Waar we uiteindelijk gaan wonen in PNG is nog niet duidelijk. Waar we op hopen is een plek waar we een aantal jaar kunnen settelen (2,3 misschien 4 jaar). Dat zou voor ons gezin erg fijn zijn. Bidden jullie hier ook voor mee? Specifiek ook onze jongens, waar we super trots op zijn, maar die wel heel veel doormaken in hun jonge leventje.

Wederom gaan we uit van Exodus 23:20 waarin God zegt: Ik stuur een engel voor jullie uit om je op je tocht te beschermen en je naar de plaats te brengen die Ik voor jullie bestemd heb.

De afgelopen anderhalve week hebben we hier in Ramingining stil gestaan bij Pasen. Een hele andere ervaring dan we vanuit Nederland gewend zijn. Maar zeker niet minder indrukwekkend.

Palmzondag
De zondag voor Pasen was het Palmzondag. Er wordt dan stilgestaan bij de intocht van Jezus in Jerusalem, terwijl mensen blij en enthousiast palmbladeren op de grond leggen. Jezus werd binnengehaald als een koning om een paar dagen daarna door de mensenmassa in Jeruzalem ter dood veroordeeld te worden. Een scherp contrast.
Yolngu zijn erg van de ceremonies. Naast de bekende ceremonies van besnijdenis en overlijden zijn er ook minder voor de hand liggende ceremonies. Zo is er een ceremonie om te vieren dat tabak geïntroduceerd is, dat de Macassan langskwamen voor handel en arbeid en heel veel meer.
Niet heel vreemd voor hen om ook Palmpasen expliciet te vieren. Achterin de middag kwamen verschillende mensen met palmtakken naar de kerk. Daar werden de stekels van de stelen verwijderd en kregen kinderen en volwassen palmtakken en vlaggen in de hand gedrukt. Zo liepen we als een stoet door het dorp heen. Ondertussen werd iedereen uitgenodigd om mee te lopen.
De stoet eindigde bij de kerk waar opwekkingsliederen werden gezongen en er werd gedanst.

Goede vrijdag
‘s Middags was er een ‘drama’, een kruisigingsceremonie waar een jonge man door de kinderen gezocht werd in het dorp, om daarna geslagen en bespot te worden. Vlak bij de kerk krijgt hij een kruis om te dragen en zo het lijden uit te beelden. Het was bijzonder heftig om dit te zien en het maakte grote indruk. Ook op de jonge man, die huilend op de grond viel en er helemaal doorheen zat. Of dit het gevoel van afwijzing door zijn vrienden was, of de realisatie van wat Jezus door moest maken blijft in het midden.

Na de ceremonie werd ‘s avonds ‘The passion of the Christ’ op een groot scherm getoond. Wij waren vergeten hoe (bijna overdreven) fysiek het geweld getoond werd. We hadden deze film enkel gezien nadat hij uitkwam (een heel aantal jaren terug).

Paaszondag
Paaszondag voelde wat ongewoon. Sinds wij in Ramingining zijn (zo’n driekwart jaar) hebben we geen enkele keer avondmaal gevierd. Daarom hadden wij gevraagd of dat niet een idee zou zijn. Door dit op te merken, werden wij gelijk gebombardeerd tot de feestcommissie om dit alles te organiseren.
Oorspronkelijk was het plan om op Goede Vrijdag avondmaal te vieren, maar Yolngu vonden dat dit op een zondagochtend moest gebeuren en zo geschiedde.
Harriëtte bakte zaterdagmiddag een wit brood, een dorpsgenoot kwam aan met cranberry-thee. Ja je moet wat, in zo’n alcohol-vrije-community.
Na de gebruikelijke start van de dienst, met gebed, zang en het verhaal voor de kinderen, deelde ik (Wilfred) van de betekenis en gedachte achter het avondmaal. En hoewel in Nederland je als ‘leek’ toch eigenlijk nooit het avondmaal zult bedienen, was hier geen pastor / predikant, waardoor ik gevraagd werd dit te doen. Er zijn veel kanttekeningen bij te plaatsen, etc, etc, maar begrijp dat dit niet een eerste wereldland is waar alles tot op de puntjes geregeld kan worden.
Het was een bijzondere dienst, waarvan we niet gedacht hadden dat we dit ooit zo zouden meemaken.
Hierdoor mistten we alleen wel het vrolijke en uitbundige Paasnieuws. Hopelijk kunnen we daar komende zondag nog aandacht aan besteden.

Die avond werd de film ‘Risen’ getoond op het grote scherm. Misschien niet helemaal bijbel-getrouw, maar zeker een mooie Paasfilm.

Het was een bijzonder Pasen. Heel anders dan we gewend zijn.

En misschien nog wel mooier ook.