De afgelopen anderhalve week hebben we hier in Ramingining stil gestaan bij Pasen. Een hele andere ervaring dan we vanuit Nederland gewend zijn. Maar zeker niet minder indrukwekkend.

Palmzondag
De zondag voor Pasen was het Palmzondag. Er wordt dan stilgestaan bij de intocht van Jezus in Jerusalem, terwijl mensen blij en enthousiast palmbladeren op de grond leggen. Jezus werd binnengehaald als een koning om een paar dagen daarna door de mensenmassa in Jeruzalem ter dood veroordeeld te worden. Een scherp contrast.
Yolngu zijn erg van de ceremonies. Naast de bekende ceremonies van besnijdenis en overlijden zijn er ook minder voor de hand liggende ceremonies. Zo is er een ceremonie om te vieren dat tabak geïntroduceerd is, dat de Macassan langskwamen voor handel en arbeid en heel veel meer.
Niet heel vreemd voor hen om ook Palmpasen expliciet te vieren. Achterin de middag kwamen verschillende mensen met palmtakken naar de kerk. Daar werden de stekels van de stelen verwijderd en kregen kinderen en volwassen palmtakken en vlaggen in de hand gedrukt. Zo liepen we als een stoet door het dorp heen. Ondertussen werd iedereen uitgenodigd om mee te lopen.
De stoet eindigde bij de kerk waar opwekkingsliederen werden gezongen en er werd gedanst.

Goede vrijdag
‘s Middags was er een ‘drama’, een kruisigingsceremonie waar een jonge man door de kinderen gezocht werd in het dorp, om daarna geslagen en bespot te worden. Vlak bij de kerk krijgt hij een kruis om te dragen en zo het lijden uit te beelden. Het was bijzonder heftig om dit te zien en het maakte grote indruk. Ook op de jonge man, die huilend op de grond viel en er helemaal doorheen zat. Of dit het gevoel van afwijzing door zijn vrienden was, of de realisatie van wat Jezus door moest maken blijft in het midden.

Na de ceremonie werd ‘s avonds ‘The passion of the Christ’ op een groot scherm getoond. Wij waren vergeten hoe (bijna overdreven) fysiek het geweld getoond werd. We hadden deze film enkel gezien nadat hij uitkwam (een heel aantal jaren terug).

Paaszondag
Paaszondag voelde wat ongewoon. Sinds wij in Ramingining zijn (zo’n driekwart jaar) hebben we geen enkele keer avondmaal gevierd. Daarom hadden wij gevraagd of dat niet een idee zou zijn. Door dit op te merken, werden wij gelijk gebombardeerd tot de feestcommissie om dit alles te organiseren.
Oorspronkelijk was het plan om op Goede Vrijdag avondmaal te vieren, maar Yolngu vonden dat dit op een zondagochtend moest gebeuren en zo geschiedde.
Harriëtte bakte zaterdagmiddag een wit brood, een dorpsgenoot kwam aan met cranberry-thee. Ja je moet wat, in zo’n alcohol-vrije-community.
Na de gebruikelijke start van de dienst, met gebed, zang en het verhaal voor de kinderen, deelde ik (Wilfred) van de betekenis en gedachte achter het avondmaal. En hoewel in Nederland je als ‘leek’ toch eigenlijk nooit het avondmaal zult bedienen, was hier geen pastor / predikant, waardoor ik gevraagd werd dit te doen. Er zijn veel kanttekeningen bij te plaatsen, etc, etc, maar begrijp dat dit niet een eerste wereldland is waar alles tot op de puntjes geregeld kan worden.
Het was een bijzondere dienst, waarvan we niet gedacht hadden dat we dit ooit zo zouden meemaken.
Hierdoor mistten we alleen wel het vrolijke en uitbundige Paasnieuws. Hopelijk kunnen we daar komende zondag nog aandacht aan besteden.

Die avond werd de film ‘Risen’ getoond op het grote scherm. Misschien niet helemaal bijbel-getrouw, maar zeker een mooie Paasfilm.

Het was een bijzonder Pasen. Heel anders dan we gewend zijn.

En misschien nog wel mooier ook.