Wilfred zijn ouders waren drie weken op bezoek bij ons in Wewak. Op verzoek van ons schreven ze een blog over hun ervaringen in PNG.
Leest u mee!
De eerste verse kokosnoot voor pa & ma.
Toen we in Wewak geland waren stonden Wilfred, Harriëtte, Micha en Ruben al te wachten. Na een hartelijke begroeting kregen wij die nog in winterkleding liepen direct een flesje koud water in de handen geduwd. Wat een weldadige warmte en zonlicht. Zo’n 10 minuten later kwamen we op de compound, waar de MAF huizen staan, een plek omringt door hekwerk met prikkeldraad. We kregen een eigen huisje en al spoedig gingen we rusten. Nadat we weer opgestaan waren, bleven we de middag bij Wilfred en Harriëtte. Wat was het fijn om elkaar weer te zien en bij te praten. Al spoedig kregen we een ritme van tegen 7 uur opstaan, ontbijten op de veranda, en dan de lunch en warme maaltijd bij Wilfred en Harriëtte.
We konden een ‘gourmet’stel lenen van Duitse collega’s. Zij noemen dit ‘raclette’.
We zijn onder de indruk van alle moeite die Harriëtte doet om de maaltijden te bereiden. Wat kost het een tijd om de markt te bezoeken en het meegebrachte voedsel om te toveren tot een verrukkelijke maaltijd. Dat kan ze heel goed! En soms, als we ‘s ochtends langskwamen, had zij alweer chocolade- of banenencake gebakken.
Pa maakt mango jam. Lekker!
Alle vruchten moeten we proeven, voor Jurjen bekend, voor mij (Hennie) nieuw. Wat een smaken, fantastisch! We wanen ons op een sub-tropisch eiland. De zee zo dichtbij, waar we dan ook al een paar maal naar toe zijn gegaan.
Dit is WOM beach, waar je kunt snorkelen.
Wandelen langs de zee. Heerlijk wat een uitzichten.
Maar het is niet alleen maar genieten in dit prachtige oord. We horen frustraties over dingen die niet in orde gemaakt worden. We zien en horen dat Wilfred erg moe is. Volgende week komt er hopelijk een nieuwe piloot. Niets is zeker. De dingen die gepland zijn, veranderen zo maar weer. Elke dag is een verrassing, en dat vraagt veel flexibiliteit. Zo werd Wilfred zijn vakantie onderbroken, doordat het vliegtuig voor onderhoud naar Mount Hagen moest. Op het moment dat ik dit schrijf vertelt Harriëtte mij net, dat hij weer onderweg is naar huis. Ik zie de vreugde. Misschien kunnen onze plannen om het dorpje Moropote in de jungle te bezoeken toch doorgaan, of toch ook weer niet. Altijd afwachten, geduld wordt op de proef gesteld.
Die gele vruchten zijn de meest lekker passie-vruchten die je je maar voor kan stellen.
Bananen, kokosnoot, ananas en heeeeel veel bladgroenten die te eten zijn. Daarachter op de tafels gedroogde vis.
Regelmatig lopen Jurjen en ik naar de markt, wat een kleurrijk geheel al die mensen. Zittend op de vieze grond bij hun meegebrachte voedsel. We zien van alles: eetbare bladeren, pinda’s, fruit.
Vismarkt en pa met zijn gekochte vis: roodbaars & tonijn. Dat wordt smullen.
We bezoeken een vismarkt. De mensen zijn vriendelijk, groeten ons aldoor. En tegelijkertijd is er een bepaalde alertheid nodig, de autodeuren altijd op slot. Elke dag genieten we enorm. We zijn heel dankbaar om dit te mogen meemaken.