Elke doordeweekse ochtend proberen we rond 8 uur klaar te zijn met ontbijt, rommelen en spelen.
We hebben geen bel om de schooldag in te luiden, dus klinkt gewoon mijn stem: Micha, tijd voor school!
We hoeven ons niet te haasten, maar toch moet ik mijn takenlijstje voor vandaag en de ontbijtzooi die er nog staat even uit mijn hoofd zetten.
Eerst school, dan zien we wel weer hoe de rest van de dag loopt.

We hebben een slaapkamer tot klaslokaal gemaakt. Alle bedden eruit en een bureautje erin.

We volgen groep 3 van de Wereldschool, een organisatie die al het materiaal levert en een handleiding wat Micha allemaal moet doen. Bovendien is er een juf in Nederland die ik vragen kan stellen via de mail, en die mee kijkt met Micha zijn opdrachten. Zeer regelmatig moeten we dus wat opsturen. Heel fijn, want haar valt het op dat Micha zijn ‘s’ wat inslikt tijdens het praten. Dat was mij nog niet opgevallen.

Elke ochtend is er rekenen, schrijven en lezen. Vooral het leren lezen is een hele klus. Ik had nooit verwacht dat het zo mooi was om je eigen kind te leren lezen. Ik had wel verwacht dat het moeilijk zou zijn. Want als het allemaal even niet lukt, of Micha heeft geen zin, hoe hou je hem dan gemotiveerd?
Extra vakken zijn natuniek (natuur & techniek), muziek en tehatex (tekenen, handvaardigheid, textiel). Daarnaast vind ik het zelf belangrijk dat Micha ook wat sport doet en oefent met een bal gooien.

In de laatste doos van familie uit Nederland zat de zoekbijbel van Corien Oranje. Elke ochtend lezen we daar samen wat verhaaltjes uit. Eventueel met nog een liedje erbij. Of we gebruiken wat bijbelschool-materiaal die ze in onze kerk in Nederland ook gebruiken.
Soms is dit wel wat benauwend – als ik hem geen liedjes/verhaaltjes/experimentjes/technieken aanbied, dan zal hij dat niet leren. Althans, niet nu.
Ik weet niet hoe bewust ik zou zijn geweest als ik Micha naar een school had kunnen toesturen, maar nu voel ik deze verantwoordelijkheid.

Het is niet voor niks dat we thuisonderwijs geven. Er zijn hier scholen, maar de kwaliteit is over het algemeen laag.
Er zijn ook internationale scholen, maar nog niet in de buurt van waar wij hebben gewoond.
Ik zou het hele scholingsproces van Micha graag weer uit handen geven. Tegelijkertijd betekent dat hier dat niemand hem Nederlands leert.
Voor dat we naar het buitenland gingen om te werken voor MAF, droomden we samen over onze jongens. We gunnen ze natuurlijk een goede vervolgopleiding, en als ze dat willen, dat moet de mogelijkheid er zijn om dat vervolgonderwijs in Nederland te doen. En dat betekent nu eenmaal dat ze goed Nederlands moeten kunnen spreken, schrijven & lezen. Sowieso ligt die taak op mij te wachten, dat kan niemand anders doen.
Daarnaast weten jullie hoe vaak we verhuisd zijn de afgelopen tijd. Ik ben heel dankbaar dat we hem gewoon thuis konden ondersteunen en het onderwijs in ieder geval gelijk hebben kunnen houden in alle veranderingen!

Een hele kast vol met materiaal, het lijkt veel, maar ach, vergelijk het maar eens met een ‘gewone’ basisschool.
We hebben heel veel (leer)spelletjes gekregen van mensen die terug gingen naar huis, en veel leuks opgestuurd gekregen van thuis.
Samen proberen we er elke dag weer wat van te maken. De ene keer lukt het beter dan de andere keer. En in januari komt Ruben er ook gezellig bij. Die speelt er nu gewoon wat omheen, en eigenlijk gaat dat prima. We werken tot een uur of 12, en dan hebben we meestal al het werk voor de dag weer achter de rug. De jongens kunnen nu weer heerlijk de hele middag samen spelen buiten! Of we gaan boodschappen halen, naar het strand of bezoeken andere families met kinderen….. er is altijd genoeg te doen!