We zijn weer terug in Wewak.
En alles is gek normaal.
We rijden door de stad, de zoute zeelucht is zwaar.
Een paar gaten meer of minder in de weg, maar dezelfde mensen en dezelfde winkels.
In één winkel vind ik iets nieuws: lekkere crackers!
Als je in het buitenland woont, zijn zulke onverwachte dingen een heerlijke verrassing. De dingen die je normaal gesproken niet hebt en nu opeens voor je neus liggen. Fijn.
Geen melk te vinden, maar he, we hebben crackers!

Twee huishoudelijke hulpen (Agatha en Naomi) hebben me de afgelopen week geholpen bij het opruimen van ons huis. Leven in de tropen is meestal leuk en goed te doen, maar een huis drie maanden laten leegstaan is niet één van die dingen! De schimmel en het stof zat overal… vreselijk. We hebben gepoetst, gewassen en nog meer gepoetst. We hebben gelukkig bijna geen ongedierte gevonden. Tel je zegeningen 😊.

Een container uit Nederland die in december 2020 is gevuld is aangekomen en onze dozen stonden al in ons huis klaar. Geweldig leuk om te merken hoeveel mensen een kaartje en wat leuks hebben meegestuurd. Bijzonder.
Kaartjes vinden ook opeens onze weg weer via de post. De felicitaties van 2020 stromen binnen, leuk, je voelt je gewoon weer bijna jarig.

Alles is zo normaal en toch ook gek.
Ik moet echt weer een beetje wennen aan het land en alles wat er speelt.
Ik vraag aan Agatha of ze nog wel een beetje geld heeft om van te leven.
Voor ons verlof heb ik haar geld gegeven om deze tijd te overbruggen, maar het was allemaal op.
Tijdens dit gesprek pak ik weer een nieuwe lading onderbroeken uit.
Ik weet dat ik volgend jaar enorm blij ga zijn met deze extra voorraad.
Maar in dit land is voorraad, of vooruit plannen, iets wat men niet echt doet. Ik voel me schuldig met al die overdaad aan spullen die uit mijn tassen en dozen komen.
Ongelooflijk, wat zijn we rijk.

De grote kartonnen dozen zijn inmiddels leeg. Ik vraag aan Naomi om ze te verbranden. Ze kijkt me aan en vraagt: ‘vind je het goed als ik ze meeneem, om een wandje te maken voor bij onze WC?’. Haar vraag hakt erin. Ongelooflijk, wat zijn we rijk.

Ik doe de eerste boodschappen en zoals altijd verpakken ze de spullen uit de koeling met krantenpapier. Boter en worstjes, alles gaat met een krantenpapier eromheen in mijn meegenomen HEMA tas. Thuis haal ik het eruit en gooi de krant in de bak om te verbranden. Ik sta er even bij stil, en haal het er snel weer uit. Netjes vouw ik het op en leg het in een speciale bak die ik bewaar voor Naomi. Het is haar wc-papier.
Ongelooflijk, wat zijn we rijk.

Ik weet van de vorige keren dat het even duurt voordat we deze transitie tijd door zijn. Voordat ik deze dingen weer een plekje kan geven. Het komt weer goed, mijn hoofd moet even Nederland weer een beetje ‘vergeten’, zodat ik hier weer kan settelen en kan accepteren. Zodat ik hier weer kan geven, juist met en door de spullen die het voor ons thuis maken en het leven een beetje makkelijker. Ons gekke normale leven.