17 december 2011… een bijzondere datum.
Deze week zou ik eigenlijk vrijdagmorgen vliegen, maar ik werd gebeld door een medestudent of ik met hem wilde ruilen. Hij kon alleen ‘s ochtends vliegen en mij maakte het niet uit, want ik ben toch de hele dag vrij. En of je nu ‘s ochtends leert, of ‘s middags, dat maakt natuurlijk niet uit.
De verwachtingen voor vrijdag waren niet al te best, dus moest ik de instructeur maar even bellen voor ik van huis wegging, om te vragen of het vliegen wel door ging. Helaas… het weer was niet geweldig: de bewolking was laag, dus we zouden alleen circuits kunnen vliegen. Opzich prima, want op het landen kun je nooit genoeg oefenen. Het probleem was alleen wel dat de wind haaks op de baan stond. Een echte piloot zou dan nog wel kunnen landen, maar in het stadium waar ik in zit is dat natuurlijk nog te veel van het goede.
Maar er was goede hoop: “misschien dat je morgen kunt vliegen. Bel me morgenochtend maar.”
Prima, ik bellen ‘s ochtends (vanuit bed 🙂    )  om te vragen of het doorging, waarbij ik de reactie kreeg: “ja, natuurlijk! Heb je niet naar buiten gekeken?”.
Dus, ik om 11 uur in het witte autootje gestapt en naar Teuge geprutteld. We zouden naar Stadtlohn vliegen, een vliegveld net over de Duitse grens. Uiteraard een beetje gespannen, want het was een nieuw vliegveld, dus je moet wennen aan het circuit, etc.
Na een paar touch-and-go’s gingen we landen. Dat is vrij normaal omdat de landingsgelden betaald moeten worden (ook voor touch-and-go’s). Terwijl ik bezig was met de after-landing checklist zei de instructeur geheel onverwachts: “Ok, nu ga je maar een paar keer alleen…”. 
WAT! 😯   <-- smiley met grote ogen en open mond.
Bah, daar had ik geen zin in: het is een onbekend vliegveld in het buitenland en dan moet je solo… Dus ook de radio doen, terwijl ik dat nog maar een paar heb gedaan.
Gelukkig had ik geen tijd om zenuwachtig te worden: “Gewoon de procedure volgen zoals je geleerd is. En als je iets niet verstaat op de radio, gewoon blijven vliegen.”.
En weg was de instructeur. Bij het dichtslaan van de deur schoot er een mini-gebed door me heen: O God help me alstublieft…
En daar ging ik dan: in mijn ééntje. Ik moest even wachten op twee inkomende vliegtuigen, en toen de baan op: “Papa Wiskey Romeo, lining up runway two-niner”. Met dat ik startte bedacht ik mij dat als ik nu iets fout deed, het nog wel eens afgelopen kon zijn met mij. Poehee, wat een gedachte. Meer tijd om na te denken was er gelukkig niet: Roteren en alles in de gaten houden.
Ik moest drie circuits vliegen: twee touch-and-go’s en tenslotte een landing. Alles Veel ging goed gelukkig en de kist kwam weer heel op de grond. De instructeur zei dat het aanvliegen bij de laatste landing iets aan de lage kant was.
En toen maar een bak koffie: om het te vieren en om de stress enigszins uit mijn lijf te krijgen.
Tenslotte zijn we terug gevlogen naar Teuge (samen) wat resulteerde in drie vlieguren op één dag. Ik was helemaal total-loss daarna. Wat een dag! Een dag om nooit te vergeten.