Begin maart mocht ik met Caroline Waelde naar Moropote om een trauma healing course te geven. Caroline werkt voor Liebenzell Mission en zij geven (of regelen) met regelmaat een week lang cursus voor de mensen in de omgeving van Moropote. Een soort bijbelschool, maar dan niet full-time.

Ik ken Caroline uit Wewak, waar zij met haar gezin woont. Door haar leerde ik ook de vrouwengevangenis kennen. Sinds 2019 gaan we daar elke week samen heen. En nu is het tijd om deze cursus in Moropote te geven. Een cursus die uitlegt wat hartwonden zijn, wat rouw is en hoe je mensen daarbij kan helpen.  En wat God daarover zegt, wat je kan leren uit de bijbel en wat vergeving is. Zo ontzettend van toepassing in dit land waar heel veel mensen geen toegang hebben tot gezondheidszorg en dus jong sterven, en waar er weinig professionele hulp mogelijkheden zijn voor psychische noden.

We hebben echt een fantastische week. 40 tot 45 studenten zijn er, mannen en vrouwen. Elke ochtend verzamelen ze zich voor 4 uur les en elke middag geven we weer 2 uur les. Het is een vol programma, maar we leren samen. Zij delen over hun cultuur, wij delen wat Westerse wijsheden, samen leren we uit de bijbel. We zingen, maken grapjes, bidden met de mensen voor hun persoonlijke noden en zwemmen in de rivier.

We leren voornamelijk wat vrouwen goed kennen. Ze hebben allerlei vragen over de cursus, en komen die in de rustige momenten aan ons stellen. Het is voor hun moeilijk om een vertrouwens-persoon te vinden in de bush. Iedereen is familie-van, en dan is delen lastig, want je wilt niet dat jouw verhaal overal bekend wordt. Caroline spreekt de taal vloeiend, ik zit er naast en luister. Ik bid mee met m’n hart, en ben al lang blij als ik ongeveer het onderwerp weet. Ik verwonder me over de vragen die gesteld worden, zo persoonlijk, zo variërend en soms zo basaal. Van opgezwollen voeten tijdens de zwangerschap tot de rol van mannen en vrouwen in de kerk. Van de vanille-oogst tot problemen rondom onderwijs van de kinderen.

Tussendoor verkoop ik heel veel audiobijbels, Tok Pisin bijbels, wat leesbrillen en Jezus DVDs. Dit alles komt uit de biblebox die Wilfred vaak bij zich heeft in het vliegtuig en nu even aan mij heeft uitgeleend.

Ik bewonder de lokale mensen. Zo sterk. Mevrouw A. is net een maand geleden bevallen, en neemt haar kleintje in de bilum mee. Elke dag zit ze klaar op de voorste rij, met nog een andere peuter om haar heen. Meneer B. hoort niet alles helemaal achterin, maar vertelt ons dat hij een gebedsstrijder is, en voor ons bidt gedurende de cursus. Of we even onze gebedspunten op willen schrijven, dan kan hij die mee naar huis nemen na de cursus. Meneer H. neemt zijn zoontje elke dag mee naar de cursus en het kindje slaapt waar hij een lekker plekje vindt.

Donderdagmiddag is de cursus afgelopen. En juist als we afscheid nemen van de cursisten vertelt Luke (de man die elke ochtend en middag bij de HF radio zit) over Covid19. Het bericht is vaag. Ik krijg een klein beetje gevoel bij hoe het is om in de bush te wonen. Je hebt gewoon geen idee wat er daarbuiten gebeurd, is het nieuws echt waar en wat houdt het precies in? Hoe ver is Covid19 inmiddels verspreid, zal het ook al hier in PNG zijn? We lezen psalm 91 bij ons avondeten (wat vis die lokale mensen kwamen brengen): mijn toevlucht, mijn vesting, mijn God! Ik vertrouw op U.

Uiteindelijk worden we op maandag opgehaald om weer naar huis te gaan.  We kijken terug op een prachtige week. Ik keek er zo naar uit om deze cursus te gaan geven. Trainen doe ik graag, en het is heerlijk voor me om iets buiten huis te kunnen doen met mijn gaven. We zijn nu ruim drie jaar uit Nederland, en voor het eerst in het buitenland voelde ik het vanuit mijn tenen: ja, hiervoor ben ik gemaakt. Dit mag ik zijn.