Langzaam komt Magnetic Island voor de kust van Townsville in Australië dichterbij. Nog even en de boot draait de haven in. Harriëtte en Wilfred zijn hier samen met Micha en Ruben twee weken op vakantie. De jongens weten nog niet dat wij komen, voor hen is het een verrassing. In de verte zien we de blonde koppies al. Even later krijgen de jongens door dat wij aan boord zijn. Ze dansen van plezier en roepen enthousiast ‘opa en oma’ over het water.

Wij (Henk en Leny Wisselink) zijn op reis door Queensland in het oosten van Australië. Harriëtte en Wilfred en de kinderen zijn in die periode ook daar. Vanuit Cairns zullen we samen naar Wewak in Papua New Guinea (PNG) reizen. Het wordt ons eerste bezoek aan PNG. Twee jaar geleden was onze reis al geboekt maar kon toen niet doorgaan vanwege Covid. Australië en PNG hebben gelukkig recent de laatste Covid restricties opgeheven en er kan weer vrij gereisd worden.

De Knigge’s hebben al gewandeld op het eiland en doen met ons hun mooiste wandeling nog een keer. Magnetic Island staat bekend als koala eiland, er schijnen hier zo’n 800 koala’s te zijn. Onderweg is het goed zoeken in de bomen, de koala’s zitten helemaal stil lekker te slapen op de takken. Toch lukt het om er vier te vinden. Op één van de prachtige stranden van Magnetic Island blijven we wat langer zitten en genieten van de rust en de mooie natuur.

Wewak
Vier jaar al wonen Harriëtte, Wilfred en de jongens in Wewak. Hun huis staat op een compound van MAF, een terrein wat compleet is afgesloten van de omgeving met een metalen schutting met daar bovenop scheermesjes prikkeldraad. Hier woont ook het tweede MAF pilotengezin (Andy en Helen Symmonds) samen met gezinnen van ander personeel wat op de MAF basis in Wewak werkt. ’s Nachts is er bewaking aanwezig op de compound. Vooral vanwege overmatig drankgebruik kan het in het weekend en ook rond de compound nog wel eens onrustig zijn met harde muziek en geschreeuw. We merken er gelukkig weinig van, alhoewel het een enkeling op de compound uit de slaap houdt.

Wewak ligt direct aan de noordkust van PNG en langs de kustlijn zijn een aantal stranden. In de twee weken dat we in Wewak zijn gaan we daar zeer regelmatig met elkaar naar toe. Harriëtte gaat er vaak met de jongens heen na schooltijd, het water is heerlijk verkoelend en er staat vaak een stevige wind. Op een aantal plekken is er vlak voor de kust koraal en veel vis, dus de snorkels en de onderwatercamera gaan mee om de mooiste plekjes te bekijken en vast te leggen. We genieten er enorm van en verbazen ons over de mooie kleuren en alle verschillende vormen van het koraal en de variaties van de vissen.

Yuo Island
De natuur is sowieso erg mooi op PNG. We zien daar meer van als we gedurende drie dagen verblijven in een guesthouse op Yuo Island, ruim een uur varen vanaf Wewak. Ons huis staat hier direct aan zee en er is geen elektriciteit en stromend water. Dit is gewoon een paradijsje, de zee is schoon, super helder en de mensen zijn heel vriendelijk. Snorkelen is hier een feest, de stranden lijken zo weggelopen uit de bounty reclame.

Er wonen ongeveer 50-70 mensen op het eiland. Ze leven in alle rust van de vis, kokosnoten, bananen, ananas, sago en van wat de natuur hen verder nog biedt. We slapen onder muskietennetten en genieten van het eten en drinken wat we hebben meegenomen. Er wordt voor ons gekookt. We krijgen rijst te eten die gekookt is in melk van de kokosnoot, bij het ontbijt krijgen we donuts. ’s Avonds wordt er popcorn gemaakt boven een kampvuur en Leny leest de jongens voor bij het schijnsel van een solar-lamp.

We gaan naar een hotspring op een ander eiland waar we heerlijk zwemmen in warm zwavelwater. In de bush laat een bewoner van het eiland ons zien hoe cacao en vanille groeit. Ook zien we hoe van de bladeren van de sago palm, dakbedekking wordt gemaakt voor een huis.

Leven in Wewak
Het is een belevenis om boodschappen te doen in Wewak, vooral het bezoek aan de markt is een hoogtepunt. Het krioelt er van de mensen en als witte mensen vallen we behoorlijk op. De mensen zijn allemaal erg aardig en groeten elkaar. Als Harriëtte vanille wil kopen op de markt kijkt een grote groep mensen mee hoe dit gaat. Keerzijde van de markt is dat je goed op je eigendommen moet letten, het beste is om maar zoveel mogelijk thuis te laten en alleen het hoognodige mee te nemen.

PNG is een derde wereldland met een lage levensstandaard. Er is veel werkloosheid en de mensen wonen in bouwvallige hutjes die je overal verspreidt in de bush ziet staan. De huizen staan op palen. Dat is niet voor niks want als het flink regent – en dat gebeurt geregeld – stroomt alles onder. Velen proberen langs de weg kleding, tasjes, snuisterijen, frisdrank, benzine, groente en fruit te verkopen. Opvallend is dat iedereen volop tijd heeft voor elkaar. Overal zie je groepjes mensen zitten of lopen die met elkaar praten, er wordt dus veel gesocialised. Ze vinden het interessant als ik (Henk) aan het joggen ben, één loopt (op blote voeten) met me mee. Helaas spreekt hij geen Engels en ik geen Tok Pisin zodat we amper kunnen praten. Hij is er overduidelijk trots op dat hij naast me loopt. Ik voel me echter niet helemaal senang bij zijn aanwezigheid en neem de kortste route terug naar de compound.

Leven in Wewak betekent ook dat de stroomvoorziening soms (bijna dagelijks van één tot acht uur) uitvalt. Gelukkig is er op de compound een generator die opstart zodra de stroom uitvalt. Helaas blijkt halverwege ons verblijf opeens de generator stuk te zijn. Voor reparatie moeten twee monteurs uit Mount Hagen komen. Dit betekent dat wij ook zonder stroom zitten, vooral de verkoeling van de fan mist. Zo ervaren we zelf waar de pilotengezinnen in het dagelijks leven mee te maken kunnen krijgen.

Vliegen naar Yifki
Een hoogtepunt is als ik (Henk) mee mag vliegen in een MAF vliegtuig. Er moeten materialen voor de bouw van een nieuwe school naar Yifki gebracht worden. Yifki ligt in de bergen op ongeveer 1000 meter hoogte en is alleen maar goed te bereiken door de lucht. Alhoewel er veel wolken zijn in de highlands en in de Yifki vallei lukt het piloot Andy om het vliegtuig binnen een uur op de airstrip van Yifki te laten landen. Direct komen er mensen aanlopen die helpen om het vliegtuig uit te laden.

Ondertussen kijk ik rond en hoor kinderen zingen. Dit komt uit een klein gebouw, direct aan de rand van de airstrip. Buiten het gebouw ontmoet ik David en hij vertelt me dat in het gebouwtje een school gehuisvest is. Hierin zijn drie klaslokalen die compleet gevuld zijn met kinderen. Enthousiast word ik welkom geheten door de leerkrachten en de leerlingen. In één klas zingen de kinderen de letters van het alfabet, een lied waarin het leren van de taal heel mooi wordt verbonden met de eer aan God. David laat me daarna zien waar de nieuwe school gebouwd wordt. De volle klaslokalen maken duidelijk dat een nieuwe school terecht is.

Kerk
De eerste zondag gaan we naar een kerk waar vrijwel uitsluitend witte mensen aanwezig zijn. Hier zie je een dwarsdoorsnede van alle hulpverleningsorganisaties die in Wewak en omgeving actief zijn. De airco staat er aan. Aan het begin van de dienst is er een rondje voor het verzamelen van gebedspunten. Eén van de aanwezigen leidt de dienst en we zingen een aantal liederen onder begeleiding van een gitaar. De tweede zondag gaan we naar een lokale kerk. Hier zijn we de enigste witte mensen. Er is hier geen airco, gelukkig zorgt de wind zo af en toe voor wat verkoeling. Ook hier gaat de bijbel open en wordt er gezongen. Niet in het Engels maar in het Tok Pisin. Wij kunnen het niet volgen, Harriëtte en Wilfred vertellen ons later waar de preek over ging.

Afsluitend
Al met al vonden we het heel fijn om ruim twee weken hier te zijn. Het belangrijkste voor ons was om te zien hoe Harriëtte, Wilfred en de jongens hier leven, wat ze daarbij mee maken en wat belangrijk voor hen is. We hebben zelf ups en downs ervaren waar zij mee te maken krijgen. Dat heeft ons een goed idee van hun leven hier in Wewak gegeven. Morgen vertrekken wij weer. We laten dit gezin met een gerust hart achter in de wetenschap dat ze hier op hun plek zijn en dat Gods dagelijks voor hen zorgt.

Wewak, zondag 28 augustus 2022
Henk en Leny Wisselink