Tja, daar zitten we dan. Gewoon zitten en wachten. Een groot deel van onze tijd zitten we en wachten we. Veelal op matten die op de grond worden uitgespreid. Soms ook gewoon op de grond, tussen de mieren. Wachten tot de juiste personen zijn gearriveerd, zodat een begrafenis kan beginnen. Wachten in de kliniek om wat medicijnen op te halen, maar helaas moeten we daarvoor eerst de druk bezette verpleegkundige zien. Wachten op het vliegveld, een uur, twee uur. Ah, daar zijn mijn passagiers.

Wachten… in Nederland was dat niet onze grootste kwaliteit. Alles moet rap, haastig, goede strakke planningen waren van levensbelang. Druk zijn was bijna een status. Verbonden met geliefd zijn, nuttig zijn, een doel hebben. Hier kennen ze het woord ‘planning’ niet, wordt er eerst even gekeken of de piloot al op het vliegveld is, en wordt daarna weer naar het dorp gereden om het geld voor de vlucht op te halen. Terwijl ze die eerste keer al te laat waren!

De mensen leven in een ander ritme dan dat wij gewend zijn. En ja, dat botst ook wel eens. Zij kiezen de iets minder hete namiddag, avond & nacht om actief te zijn. Wij zijn om 6 uur in de ochtend klaar wakker. Zij willen het liefst een bijbelstudie om 17 uur, waarbij de eersten pas om 17.30 komen opdagen en de studie echt niet voor 18 uur begint. En dat is precies huilen-eten-nog wat meer huilen-bad-slaap tijd voor onze jongens.

Genieten van het kalmere leven.

En toch, we genieten ook van dit wat meer kalmere leven. In ieders o zo drukke leventje, is het fijn om gewoon stil te staan. Bijvoorbeeld bij de playgroup, te zitten en te kijken hoe Ruben aan het spelen is. Gewoon zitten en kijken. En dat is het moment voor Yolngu vrouwen om naast me te komen zitten. Niet persé om iets te zeggen, maar gewoon, samen zijn. De meeste Yolngu spreken een paar zinnen Engels, sommigen spreken helemaal niets. Met regelmaat breng ik een ochtend in de playgroup door, waarin niemand een woord tegen me zegt. Niet heel gemakkelijk voor mijn sociale ikje. Ik kan er met regelmaat om huilen, thuis dan, want wie ben ik als ik niet kan communiceren? Wie ben ik, zonder druk schema, zonder dat ik me nuttig voel?
En toch… het is geen vijandige stilte. Het is geen opzet om mij ongemakkelijk te laten voelen. Want wellicht luister ik niet goed. Praten ze wel, gewoon, door naast me te zitten. Proberen ze te communiceren van hart tot hart: jij Balanda (blanke), we weten niet hoe lang je blijft en we weten je bedoelingen niet helemaal. Jij moet nog zoveel leren over onze cultuur. Maar in deze gezamenlijke stilte, zijn we wel samen.