‘Opá, omá’ klinkt het ineens als we de aankomst ruimte op Gove Airport komen binnenlopen. Dolenthousiast komt Micha op ons aflopen en voordat we van onze verbazing bekomen zijn zien we Harriëtte en Ruben ook al. Wat een verrassing!! Iemand anders zou ons van Gove Airport komen ophalen maar nu is daar toch opeens onze eigen dochter met haar jongens die ons welkom komt heten. Het is donderdag 21 december 2017 en we zijn gearriveerd in Arnhem Land in Australië. Het is bijna een jaar geleden dat we afscheid namen van elkaar op Schiphol, de hoogste tijd voor een familiebezoek.

De lucht is grijs en grauw als we op vrijdag 1 december 2017 in de trein zitten naar Schiphol. Eindelijk is het zover. Maanden geleden al is het vliegtuig geboekt naar Australië en de reis in detail voorbereid. Eerst reizen we naar Sydney voor een roadtrip vanuit deze stad van bijna 3 weken langs de zuidoostkust van Australië naar Adelaide. Vervolgens zijn we bijna twee weken bij Harriëtte & Wilfred: een weekje in Ramingining, de woon- en werkplek van Harriëtte & Wilfred en een weekje in Yirrkala, een Aboriginal community vlakbij Nhulunbuy en Gove Airport.

Een dagje in Yirrkala
Het is heerlijk om Harriëtte en de kinderen weer terug te zien. We houden het niet droog en knuffelen elkaar wel een paar keer. We gaan met de koffers naar buiten en voelen gelijk de enorme hitte; het zweet loopt ons over het lijf. Tsjonge, dit is anders dan het zuiden van Australië, daar was het niet zo loeiheet.

Deze eerste nacht verblijven we in een huis van een ander MAF gezin in Yirrkala. Het is zomervakantie in Australië, veel MAF gezinnen zijn op vakantie en binnen MAF is er de afspraak dat je in het huis van een ander MAF gezin kunt als zij afwezig zijn.

Na het eten rijden we naar Shady Beach, een prachtig strandje aan de rand van Yirrkala met mooi wit zand en grote, van oorsprong vulkanische rotsen.

We mogen niet te dicht bij de waterrand komen want er is altijd kans op krokodillen in dit gebied. De jongens lopen op blote voeten en klauteren handig over de stenen heen. Ogenschijnlijk hebben ze totaal geen hinder van de scherpe punten van de rotsen en de steentjes en takken die overal liggen. Ze zullen de kunst wel afgekeken hebben van de aboriginals, die lopen heel vaak op blote voeten.

Naar Ramingining
Een dag later pakken we onze koffers weer op en rijden met elkaar naar Gove Airport. Wilfred is net geland met het vliegtuig, deze ochtend is hij vanuit Ramingining komen vliegen. We zijn blij hem ook weer terug te zien. Alles wordt klaargemaakt voor vertrek. Wij zullen met z’n zessen naar Ramingining vliegen. Eerst wordt alles gewogen wat er mee moet in het vliegtuig. Wilfred kijkt met een schuin oog naar al onze bagage. Moet dat allemaal mee? Sorry, het is wel wat veel. Maar ja wat wil je ook met bijna een koffer vol met cadeautjes en verrassingen uit Nederland.

Een minuut of 10 later zijn we klaar voor vertrek. Het is nog even stevig doorwerken voor Wilfred: hij propt alle bagage in het vliegtuig, geeft ons allemaal instructies en zorgt ervoor dat iedereen goed zit. Een MAF piloot bestuurt niet alleen het vliegtuig, maar doet ook de bagage afhandeling en de veiligheidsinstructies voor de passagiers.

Even later zijn we al in de lucht en klimmen geleidelijk tot boven de 8000 voet. Langzaam glijden water, eilandjes, uitgestrekte bossen en vlakten onder ons door. Soms zijn er wolken, maar altijd is er de strak blauwe lucht. Het is ruim een uur vliegen naar Ramingining, geroutineerd zet Wilfred het vliegtuig op de grond.

Zondag 24 december

Vandaag is Micha jarig en is het dus feest!! Er komt ook verjaardagsbezoek: Jaco en Corrina Loenen met hun twee kinderen. Zij zijn pilotengezin voor de MAF op Milligimbi, een eilandje vlak voor de kust. Wilfred haalt ze op met het vliegtuig en brengt ze ook weer terug. Het is een vliegtocht van een kleine 10 minuten. Ik ga mee en onderweg wijst Wilfred me op waterbuffels, ze lopen er in hele koppels. Op mijn foto’s bewonder ik later de enorme horens van deze dieren.

Het is heerlijk gezellig met Jaco en Corrina. Over en weer klikt het goed tussen beide MAF gezinnen. Ze begrijpen elkaar goed, er is veel overeenkomst tussen hun woon- en werkomstandigheden. Beide gezinnen wonen in een Aboriginal community met vrijwel alleen Aboriginals. Communicatie met Aboriginals wil wel, maar de culturele verschillen met hen zijn groot.

Ramingining Church: ‘Kom laten wij aanbidden ‘
Even later is het tijd om naar de kerk te gaan. We rijden naar een klein gebouwtje met een overkapping en een podium. Tegen de achterwand van het podium staat een groot kruis. Enkele Aboriginalvrouwen zitten daar al klaar, er komt muziek uit grote luidsprekers. Eén van de vrouwen vraagt aan Wilfred of hij uit de bijbel wil lezen. Wilfred leest het verhaal over de herders in het veld en geeft een uitleg bij het gelezen gedeelte. Vervolgens is er gelegenheid om met elkaar te praten over dit bijbelgedeelte. Dan is er ook tijd om te zingen met elkaar. Er wordt een boekje rondgedeeld met teksten van liederen in het Yolngu, de taal van de aboriginals in dit gebied. Eén van de liederen daaruit is ‘Kom laten wij aanbidden‘. We zingen dit lied in drie talen: in het Yolngu, het Nederlands en het Engels. Corinna komt van oorsprong uit Engeland en zo zingt ieder van ons dit lied in de eigen moedertaal. Aan de ene kant is dit aandoenlijk om te horen. Aan de andere kant laat dit de kracht van het evangelie zien. Of we nu afkomstig zijn uit Arnhemland, Engeland of Nederland, overal is er de oproep: ‘Kom laten wij aanbidden’.

Bevoorrecht!!
Net als vele anderen gebruiken wij Facebook om familie, vrienden en kennissen te vertellen over ons. En met enige regelmaat zetten we foto’s en verhaaltjes op Facebook. Eén van onze vrienden schreef als reactie: ‘Wat een geweldige reis naar een geweldig land! Bevoorrecht!!‘

Inderdaad hebben we een geweldige reis mogen maken. We zijn op veel plaatsen geweest: in het bruisende Sydney met het prachtige Opera House, langs de enorme kusten van New South Wales, Victoria en South Australia. We zagen de outback in Quorn en in Flinders Ranges Park. We vlogen over Arnhemland en lagen lekker te dobberen in de Blythe River.

Australië is inderdaad een geweldig land, voor ons idee is alles hier enorm. We zijn onder de indruk gekomen van de enorme afstanden die afgelegd moeten worden. Wat is dit land groot! Verder zijn er lang niet overal keurige asfaltwegen, grote gedeelten zijn ook gravelwegen, de outback tracks waar je het beste in auto’s met vierwielaandrijving op kunt rijden.

En hier in Arnhemland kun je in de natte periode niet eens in alle dorpjes en homelands komen met een auto, een vliegtuig wordt dan een noodzakelijkheid.

Ook ervaren we nu zelf de hoge temperaturen. Jazeker, de zon schijnt prachtig maar het is loeiheet en het kost een boel energie om onder deze condities aan het werk te zijn. Bij het minste of geringste begin je enorm te zweten.

Inderdaad zijn we bevoorrecht. Harriëtte & Wilfred wonen en werken in Ramingining, een afgelegen dorpje met ongeveer 700 Aboriginal inwoners en we wilden graag zelf een aantal dagen daar zijn om iets te ervaren van het dagelijks leven. We begrijpen nu wat beter hoe het is om te wonen in de afzondering. Om die reden was het bezoek van ons aan Ramingining het hoogtepunt van de reis en we voelden ons bevoorrecht om daar te zijn: we waren te gast in een Yolngu dorp en met hulp van MAF (hartelijk dank voor het meevliegen!) kwamen we er. We waren vervolgens ook bijna twee weken te gast bij onze dochter en haar gezin en we hebben het als een voorrecht en een cadeau van onze Hemelse Vader ervaren om bij hen te zijn.