Ik ben aan het wachten. Al een ruime maand geleden zouden we verhuizen naar Wewak. Wilfred zou daar getraind worden om een groter vliegtuig te kunnen vliegen – de caravan. Door omstandigheden moesten de trainer & zijn vrouw naar Australië en daar zijn ze tot op heden nog steeds. MAF PNG doet z’n best, maar er is nog geen andere trainer gevonden die Wilfred kan helpen. En dus wonen we nog in Mount Hagen. Voor hoelang? Geen idee.

Verhuizen… inmiddels hebben we in 8 huizen gewoond. In 1,5 jaar tijd heel veel verhuizingen gehad. Expert in verhuizen, ja wellicht. Maar leuk vinden we het niet altijd. Er zijn absoluut leuke kanten aan verhuizen. Begrijp me niet verkeerd. Je ziet weer een ander deel van het land, je leert weer andere mooie mensen kennen. Maar iedereen die wel eens verhuisd is weet ook van de stress, alles inpakken, schoon krijgen, hoe krijg ik vanavond weer eten op onze tafel?

Misschien is verhuizen nog niet eens zo zeer het punt. Het wordt vast leuk daar in Wewak, en als we niet gaan, dan is het vast nog steeds leuk hier in Mount Hagen. Het is de onzekerheid, de controle die je telkens maar weer uit handen geeft, het wel/niet gehannes waar ik niet goed tegen kan.

Let go and let God. Tja, daar zit je dan met je goede bedoelingen. Je wilt graag ‘verder‘, de dingen doen waarvoor we zijn gekomen. Maar als ik God aan het woord laat, geeft Hij nu tijd voor andere dingen. Als ik mezelf aan het woord laat, hoor ik mezelf klagen en zuchten. Genoeg lieve mensen met luisterende oren.

Wees sterk staat er in Psalm 27, wacht op de de Heer en houd moed.
Ik zeg je nogmaals: wacht op de Heer.
Vertrouwen, wachten, moed houden. En dat in willekeurige volgorde.
Ik heb nog wat te leren tijdens dat wachten.

The work God does within us while we wait is just as important
as whatever it is we are waiting for.