In de verte hoor ik het geluid wat mijn hart herkent. Is hij het echt? We turen naar de lucht, maar zien nog niet veel. Toch horen we het steeds duidelijker. Een stipje wordt groter en groter. Hij is het echt. Mijn hart haalt opgelucht adem. Caroline en ik kijken elkaar stralend aan en ik krijg een knuffel. Het MAF vliegtuig komt eraan. Tien minuten geleden hebben we pas gehoord dat Wilfred ons komt ophalen. Eindelijk. Ik besef dat ik nu pas een klein beetje gevoel krijg wat het geluid van ons MAF vliegtuig betekent voor de mensen hier in de bush. Ik zelf voel hoop, lucht, leven. En ik ben niet eens gewond, of in nood. Ik wil enkel graag terug naar mijn man en kinderen en mijn eigen vertrouwde plekje, na een week een cursus gegeven te hebben in de bush met Caroline.

Trauma Healing Training in Moropote: 40 tot 45 studenten die vier dagen in de kerk samen komen om te trainen en te praten over hartwonden, trauma’s en hoe we deze mensen kunnen helpen.

Misschien herinner je mijn verhaal nog: de vorige blog over de trauma healing cursus. We hadden een super mooie week. Het einde liep anders dan gedacht en ik besefte dat ik dat ook graag zou willen opschrijven. Dus bij deze een verhaal uit mijn hart.

Moropote uit de lucht

Het is een maandagmorgen in maart, 10 uur in de ochtend als we het vliegtuig horen. Vrijdag zouden we opgehaald worden door een collega van Wilfred, maar dat kon plotseling niet doorgaan. Vier dagen waren we onzeker of het überhaupt ging lukken. Voorzichtig peilde Caroline, mijn Liebenzell collega en vriendin uit Wewak, of er genoeg benzine was om een kanobootje te ‘huren’ en ons naar een plek te varen waar we via de bus naar Wewak terug zouden kunnen komen. Een enorm dure reis van twee dagen. Tegelijkertijd hadden we in ons achterhoofd dat ik hier was, de ‘vrouw-van’. MAF heeft zijn personeel zeer hoog zitten. Ze zouden mij, en daarmee Caroline, hier nooit laten zitten in de bush. Een bevoorrechte positie, en waaraan verdiend?

Luke bij de radio. Hij is de officiële MAF agent die de strip onderhoudt en ook het radio-verkeer doet. Samen met zijn vrouw onderhouden ze ook het zendelingenhuisje van Liebenzell waar wij in overnachten.

De afgelopen week heeft Luke elke ochtend en middag bij de radio gezeten om updates te ontvangen. Om te horen wat er speelt in PNG. We horen via Luke niets over Covid19, en vertellen er zelf ook niets over. Waarom zouden we de mensen in de bush ongerust maken? Aan het einde van de week komen de eerste geluiden over Covid19 binnen. In de bush is geen bereik, ik kan onmogelijk checken wat er gebeurd is in de wereld en hoever het virus PNG al is binnen gedrongen.

Het gezin van Luke en Esther

Luke en Esther zorgen samen voor het huisje waar Caroline en ik in verblijven. We zitten vaak in hun ‘tuin’ om te kletsen en lachen.  Iemand heeft een cup-a-soup zakje aan hem gegeven, maar hij heeft geen idee hoe hij het moet klaar maken. Of hij de poeder uit het pakje moet opeten, is dat de bedoeling? Hij lacht om mij als ik weer eens wat nieuw eten probeer en daar allerlei gezichten bij trek.

Donderdagmiddag is de cursus afgelopen. En juist als we afscheid nemen van de cursisten vertelt Luke over Covid19. Het bericht is vaag. Wederom krijg ik een klein beetje gevoel bij hoe het is om in de bush te wonen. Je hebt gewoon geen idee wat er daarbuiten gebeurd, is het nieuws echt waar en wat houdt het precies in? We lezen psalm 91 bij ons avondeten (wat vis die lokale mensen kwamen brengen): mijn toevlucht, mijn vesting, mijn God! Ik vertrouw op U.

Caroline en ons gebrachte avondeten: visjes! Lekker.

Vrijdag horen we dat MAF ons nog steeds niet kan ophalen. Ik heb een rotdag. Beiden zijn we geen nieuwelingen op het veld, we kennen het woord flexibiliteit door en door. Maar de onzekerheid echter blijf ik naar en lastig vinden, kan ik moeilijk een plek geven. We maken onze porties meegenomen eten wat kleiner, en zijn extra dankbaar voor wat de lokale mensen met ons delen. Hoe lang gaat dit nog duren?
Zaterdag horen we dat er plannen worden gemaakt om ons op te halen. Caroline en ik krijgen iets meer lucht. We zetten de knop om en proberen het beste er van te maken. We lachen, verzinnen onze eigen spelletjes en lezen nogmaals psalm 91.

Ik had maar één spelletje bij me, met dobbelstenen. Even uit het hoofd hoe Yathzee ookal weer ging.

Zondag horen we dat vanaf dinsdag er geen luchtverkeer meer mogelijk is. De regering gooit alles dicht om Covid19 niet te verspreiden.

Maandagmorgen is daar dan eindelijk het verlossende woord: Wilfred is er over 10 minuten. Ik ben bang dat ik het Tok Pisin van Luke niet goed verstaan heb. Caroline is blij en geeft me een high five. Kennelijk mag ik m’n oren geloven. We ruimen onze laatste zooi op. Geven nog een knuffel en een hand aan deze mooie mensen. We zijn blij en dankbaar dat we worden opgehaald. Tegelijk is er dit besef: wanneer zien we ze weer? Hoe gaat dit verder met Covid19? Moeten we het land uit? En de lokale mensen dan? Vragen, zoveel vragen. Maar de dankbaarheid overheerst.

Wilfred en ik op de terugweg.

We kijken terug op een mooie week, met een heel gek einde. Ik had verwacht om meer te leren van de taal en de cultuur deze week en dat is gelukt. Maar de onverwachte les van deze week was het klein beetje mogen ervaren van wat de mensen in de bush voelen als je echt in nood bent en er geen snelwegen zijn naar ziekenhuizen of naar huis. Ik besef dat ik nooit meer het geluid van ons MAF vliegtuig voor lief zal nemen. En ik hoop en bid dat God via MAF nog vele mensen hoop, lucht en leven zal geven.

Waymaker, miracle worker, promise keeper, light in the darkness.
My God, that is who You are!