Het is examentijd. Iedereen hard aan de studie en lekker klagen bij het LAKS. Elke dag hoor je wel iets op het nieuws over de examens en zelfs een aantal vmbo leerlingen hebben al vakantie. 
Voor mij nog even geen vakantie en laat staan het LAKS. Wel was het examentijd. De afgelopen paar weken kreeg ik elke keer enorme kriebels in mijn buik als ik aan 25 mei dacht. Ik ben behoorlijk zenuwachtig geweest een vreesde deze datum als geen ander.

En toen was het zover. Na de hele donderdag bezig te zijn geweest om de laatste dingen voor te bereiden, door te lezen en te repeteren tuften we vrijdag, enigszins gespannen, naar Teuge. Vreemd genoeg was de spanning op de dag zelf minder dan de dagen en weken er voor.

Eenmaal aangekomen in Teuge werden alle papieren uitgestald op een tafel en de laatste hand gelegd aan het navigatieplan en de take-off performance. 

De examinator was op tijd en na een aantal dingen doorgesproken te hebben, gingen we naar de kist. Checklisten doorlopen en gaan. Zodra ik bezig was met de checklisten, het taxiën, de radio, etc. viel de spanning weg. Daar was nu immers geen tijd meer voor: Delta Wiskey Alpha – Lining up zero niner. Een laatste check en vol vermogen de lucht in.

Eenmaal in de lucht het navigatieplan erbij en zoeken naar herkenningspunten. De GPS en de radiobakens mochten niet gebruikt worden, dus het was echt old-fashion navigeren. We gingen in de richting van Munster-Osnabrück en op een gegeven moment kreeg ik de opdracht om uit te wijken naar Twente. Eenmaal boven het vliegveld was de navigatie-opdracht voorbij.

Op de terugweg naar Teuge nog een paar oefeningetjes gedaan, zoals stalls en steile bochten. Na twee steile bochten (die doorgaans met 45 graden worden genomen) vroeg de examinator: “zullen we er nog eentje van 60 graden doen?” Prima, die zijn namelijk nog leuker dan met 45 graden. Het is een heerlijk gevoel om door de lucht te scheuren, in een bocht waarbij je 2G trekt. Oke, oke, als je aerobatics doet, krijg je veel meer dan dat, maar voor iemand die niet aan aerobatics doet, is het toch leuk.

Eenmaal weer terug bij Teuge gingen we nog een paar landingen doen. De laatste was een ‘Glide-in’. Daarbij land je zonder motorvermogen. Er stond vrij veel wind, wel recht op de baan, dus het was maar even de vraag of we de baan wel gingen halen. Ik stond op het punt om een ‘Go-around’ te maken, toen we net over de baandrempel heen gleden. Snel aan de grond zetten die kist, want veel hoogte had ik niet meer over. Heel even klonk zelfs de stall warning, wat de eerste keer was voor mij bij een landing 🙂

Toen we terug taxieden naar de hangar zei de examinator al: “Het zit helemaal goed hoor. Je hoeft je niet druk te maken, je bent geslaagd.” Yes! Geslaagd. Dat was fijn om te horen.

Na een korte debriefing vond ik dat het tijd was om een stropdas door te knippen. Bij veel vliegscholen wordt dat gedaan bij je eerste solo-vlucht, maar omdat wij niet in pakkies vliegen hebben we nooit een stropdas om. Daarom maar bij het examen. Speciaal voor de gelegenheid had ik er één gekocht, dus doorknippen dat ding. 
Ik ben nog nooit zo blij geweest dat iemand een schaar zette in mijn kleding. 

Het was een geweldige dag en een geweldige tijd. 
Het team van MATC zit goed in elkaar en maakt er werk van om mensen op te leiden. 

We zijn erg dankbaar en voelen ons bevoorrecht dat het hele proces tot op heden zo voorspoedig mag gaan. We voelen ons erg gezegend.

Mogelijk wordt het nu even iets stiller op de blog. Als er nieuwe ontwikkelingen zijn, dan komt dat er direct op.