Wilfred zijn ouders waren drie weken op bezoek bij ons in Wewak. Op verzoek van ons schreven ze een blog over hun ervaringen in PNG.
Hierbij deel 2, we gaan op bezoek in het bushdorp Moropote. Leest u mee!
Twee dagen later dan gepland stonden we dan toch op het vliegveld. Allereerst vlogen we naar een dorpje hoog in de bergen om een onderwijzeres weg te brengen. Wat was het daar koud. Al spoedig gingen we verder en na zo’n 20 minuten kwamen we in Moropote aan. Vanuit de lucht zagen we een groot hart van bloemen voor het huisje op de grond liggen. Wilfred kon het vliegtuig er precies op zetten. Wat een welkom. Maar dat was nog maar het begin. We liepen door een gordijn van sagobladeren die in slierten naar beneden hingen. Daaraan waren allemaal bloemen bevestigd; heel veel bloemen in verschillende kleuren. We werden toegezongen onder begeleiding van gitaar. Het klonk prachtig, emoties overmanden ons bij zo’n hartelijk welkom. Er werden bloemen gestrooid en iedereen kreeg een krans om. Er volgden verschillende toespraken. Het was bijzonder dat we als broers en zussen in Christus verwelkomt werden. We kregen allemaal een kokosnoot om op te drinken.
Luisteren naar de toespraken.
Er wordt ook van ons verwacht dat we een kleine toespraak houden.
Het viel me op dat Wilfred helemaal in zijn element was. Opgewekt sprak hij met de mensen in het Tok Pisin. Het is enorm genieten om zowel Wilfred als Harriëtte hier te zien opbloeien tussen deze hartelijke mensen, die wonen in huizen met rieten daken en afgesloten van de buitenwereld. Ze hebben niets van onze luxe in de westerse wereld, maar ze zijn opgewekt, daar kunnen wij nog veel van leren.
Even wat gezinstijd. We verblijven in een klein zendelings-huisje met zelf-meegenomen matrassen.
We leven hier een paar dagen in de bush zonder stroom, geen internet, douchen met een emmer regenwater en eenvoudig eten. Back to basic! In de middag gingen we naar een riviertje om af te koelen.
Micha zag een kindje uit de boom daar rechts vooraan springen in de rivier. Dat wilde hij natuurlijk ook!
Later liet Esther (een lokale bewoonster) ons zien hoe zij van de tulipboom een stuk bast afhakt en daarvan (na droging) de vezels tot draden draait om een bilum (tas) van te maken. Ik genoot ervan om alles te mogen zien en mocht ook proberen een draad te maken.
Draad van de vezels van de boom maak je door de vezels aan elkaar te rollen over je bovenbeen.
De volgende dag mochten we het voorbereiden en bakken van een sago-pannenkoek zien. Uiteraard moesten Jurjen en ik hem opeten. Het is echt leuk om het leven hier op zo’n eenvoudige manier mee te maken. Met regelmaat komen er mensen aan de deur met rijpe vruchten: bananen, papaja, ananas…. wat smaakt dat allemaal zoveel lekkerder dan in Nederland.
Sago-pannenkoek. Er zit weinig smaak aan, en er is ook weinig voedingswaarde. Het vult alleen de buik.
Op maandag werden de mensen opgeroepen om gras te maaien. Met grote kapmessen kwamen de mannen aanlopen om met een flinke armslag het gras zo laag mogelijk af te snijden We zagen het vol bewondering aan, het duurde maar even of Wilfred vroeg ook om een mes. Het vraagt wel enige vaardigheid om het gras zo laag mogelijk te snijden. Ook Jurjen ging mee helpen en je zag de mensen genieten van onze bezigheden. De vrouwen gingen alles bij een harken, natuurlijk wilde ik het werk ook ervaren en begon ook gras hopen op grote schutbladeren van een palmboom te vervoeren. Harriëtte hielp ook mee, zo waren we allen samen bezig met de bewoners om het grasveld weer mooi te maken.
De hele community is bezig met het grasmaaien.
We tillen al het gemaaide gras weg.
Het vervangen van een windzak op het vliegveld oogstte veel aandacht van alle kanten komen de mannen aanlopen om te helpen.
Zoals je ziet, het vervangen van de windzak was zeer nodig.
De laatste dag op Moropote brak aan. Ik dacht nog: ik kom er mooi onderuit: we hebben nog geen sago-wormen gegeten die Wilfred ons maanden geleden al beloofd had. Ik was te vroeg met mijn gedachten, want daar kwamen de dikke wormen in een schaal. Gelukkig werden ze eerst gebakken.
Tja, nu moest het toch echt gebeuren. Onder toezicht van veel mensen at ik mijn eerste sago-worm, het viel mee, smaakte naar bacon. Ik zie nog Wilfreds grijns. We hadden het bushdorp doorstaan.
Vlak voordat we zouden vertrekken werden we in een huisje uitgenodigd om te zien hoe men saksak maakt – sago gelatine. Deze wordt na bereiding in bladeren gewikkeld, dan kan men het later opeten. We kregen het mee naar huis, naast de bilum en kostbare plantjes die we ook al gekregen hadden. ’s Middags moesten we afscheid nemen van deze bijzondere mensen. Ik heb hen in mijn hart gesloten. Ik zag dat het verblijf hier weer nieuwe energie aan Wilfred en Harriëtte geeft om zich voor alle mensen in te zetten.
Ruben voelt aan een zelfgemaakte ‘plumeau’ van de veren van een muruk – een cassowary vogel.
Ik heb bewondering voor hun flexibiliteit en inzet, er is geen dag hetzelfde, altijd ben je weer afhankelijk van het weer. Jurjen en ik vonden het verblijf in Moropote een prachtige ervaring, het gaf een klein inkijkje in Jurjens leven vroeger op west-Papoea, maar ook in het leven dat nu bij Wilfred en Harriëtte hoort. Bepaald geen gemakkelijk werk, maar ze mogen zich gedragen weten onder de zegen van onze Hemelse Vader.