Bijna een jaar geleden, op 3 januari 2017, vertrokken we uit Nederland. Inmiddels één jaar in Australië, waarvan 9 maanden in Arnhemland. Ons eerste hele jaar in het buitenland als gezin, werkzaam voor MAF. Jaren van gedroomd, jaren naar toe geleefd. We hadden hoge verwachtingen, met realistische verhalen van anderen in ons hoofd. Maar zo veel zin om ons eigen verhaal te gaan schrijven, ons eigen zendings-avontuur te hebben. Van dit soort fantastische foto’s te maken:

Het afgelopen jaar hebben we ongelooflijk veel mooie dingen meegemaakt:

We hebben genoten van het ontmoeten van nieuwe mooie mensen.

We hebben genoten van prachtige natuur.

Wilfred kon eindelijk écht vliegen voor MAF en na 6 jaar lang training heeft hij eindelijk zijn eigen vliegtuigje.

En onze jongens zijn helemaal gewend aan vliegen.

We voelden ons bevoorrecht om dit werk te mogen doen, midden in een Aboriginal dorp.
We leerden de eerste Aboriginal gebruiken kennen: begrafenis, besnijdenis, kerk-zijn, clap-sticks, leven.

We kregen onze eigen Aboriginal namen van onze Aboriginal familie.
We mochten voor het eerst samen dansen met Aboriginals, hun manier om God te prijzen.
We hebben zo veel van God gezien.

We starten beginnende vriendschappen, voornamelijk met MAF teamleden, die vertrouwd voelen en liefdevol.

We kregen heerlijk veel Nederlandse post, zoveel liefs in een brief of een doos. Dat gevoel blijft onbeschrijfelijk, om te beseffen dat iemand iets met zorg voor ons heeft uitgezocht en de moeite neemt om op te sturen. De geschreven woorden kwamen vaak ook op het juiste moment. Goud waard.

We hadden een prachtige TFC die zoveel voor ons regelt en organiseert.
We kregen zoveel Facebook reacties, bemoedigingen en gebed.
Wat een bijzonder jaar.

We twijfelden met regelmaat wat we zouden delen met het thuisfront. Facebook leent zich goed voor de mooie foto’s en blije gezichten. Zeker en gelukkig ook onderdeel van ons leven. Maar hoe deel je de rest van je dagelijkse leven?

Terugkijkend naar onze vertrek foto’s van Schiphol beginnen mijn ogen te tranen.

Wat missen we onze familie en vrienden. Dat wordt denk ik nooit echt minder, al wen je wel aan het op afstand wonen.

Wennen moesten we aan een boel dingen. Meer dan van te voren gedacht. Het continu kennis maken met nieuwe mensen, het Engels spreken, de Australische systemen, het werken in internationaal teamverband, de energie die helemaal op is, het zoeken naar goede Australische merken, de tropische hitte, elke keer vragen hoe iets werkt, de nieuwe baby die bij vrienden/zussen in Nederland geboren wordt en je alleen via Skype kan zien, weer verhuizen, thuisonderwijs van Micha, intens leven, de luide Aboriginal muziek, de koud-water wasmachines, het contact zoeken met Aboriginals wat nog zo slecht lukt, je eigen levensritme vinden, continu flexibel zijn, het remote wonen met weinig sociale contacten & ontspanningsmogelijkheden, vrienden maken & weer afscheid nemen.

Het afgelopen jaar was een mengelmoes van mooi & moeilijk. Om eerlijk te zijn: mooier dan gedacht en moeilijker dan gedacht. Het woord ‘gewoon‘ en ‘normaal‘ bestaat nog niet in ons leven. Zou dat het komende jaar wel brengen, of zal ons leven in het buitenland zo dynamisch blijven? Uitgekeken zijn we nog lang niet op dit leven, het voelt juist als een begin. We zijn dankbaar dat MAF ons zo goed heeft voorbereid, zoveel jaren heeft ondersteund. Het jaar 2017 was niet makkelijk, maar we hebben veel geleerd. En dat nemen we natuurlijk weer mee 2018 in.

Op naar een nieuw jaar met bergen en ja, realistisch gezien waarschijnlijk ook dalen. Gelijk klinkt in mijn hart: op bergen en in dalen, ja overal is God. En ja, dat is zo waar voor ons. In dit afgelopen jaar hebben we weer zoveel van God mogen zien en merken. Hij leidt, Hij was dichtbij. Hij ondersteunde, Hij was wakker als Nederland sliep en de tranen niet meer te houden waren. Hij gaf ons pareltjes, mooie mensen, plekken, woorden. Hij toonde zo duidelijk hoe weinig we te brengen hebben en hoe veel we te leren hebben van anderen. Hij leerde ons meer te zijn, in plaats van als maar te doen. Veelste vaak probeerden we het weer zelf op te lossen, maar stonden we met lege handen. Het lied ‘trust in You’ van Lauren Daigle is erg belangrijk geweest het afgelopen jaar:

Letting go of every single dream
I lay each one down at Your feet
Every moment of my wandering
Never changes what You see

I try to win this war
I confess, my hands are weary, I need Your rest
Mighty warrior, king of the fight
No matter what I face You’re by my side

When You don’t move the mountains
I’m needing You to move
When You don’t part the waters
I wish I could walk through
When You don’t give the answers
As I cry out to You
I will trust, I will trust, I will trust in You

Truth is, You know what tomorrow brings
There’s not a day ahead You have not seen
So let all things be my life and breath
I want what You want Lord and nothing less

Om het lied zelf te luisteren:

Dit is wel de kern van 2017 geweest: leren vertrouwen, elke dag weer opnieuw. Zijn wil volgen, en niks minder. Dat is moeilijk, ja zeker. Maar het was het o zo waard. En wat is Hij betrouwbaar gebleken. Die God willen we ook in 2018 weer prijzen, met alles wat we zeggen en doen in dit alles behalve normale leven.