Maandagochtend 19 juni – met een zucht trekken we de deur van ons huis in Yirrkala dicht. Een lang weekend inpakken & schoon maken achter de rug. Met een heleboel laatste keren. We hebben hier 7 weken gewoond. 7 weken vol gezelligheid met onze MAF buren, een fantastisch strand om de hoek en een heerlijk huis om van te genieten. We ervaren onze tijd in Yirrkala als een cadeautje van boven.
Laatste selfie op het strand.
Maar nu… nu gaan we echt. Nu gaat het echte leven beginnen. Tenminste, zo voelt het. Echt leven? Wat is echt leven? We proberen op elke plek waar we tot nu toe gewoond hebben te genieten van wat we krijgen. Een zeer gewaardeerde oud zendelinge zei eens tegen ons: bloom where you are planted. Maar elke keer wisten we dat het voor tijdelijk was. Nu gaan we verhuizen naar Ramingining (de ‘g’ spreek je uit als in het Engelse ‘good’. Ramin – gin – ing. Of kortweg: Ramo). Hoe lang we daar gaan wonen? Wederom geen idee, maar nu voor het eerst geen verhuisplannen in de toekomst. Ja, in de verre toekomst. Over een jaar of 2 naar Papoea Nieuw Guinea. Dat blijft het plan. Maar plannen zijn er om te veranderen, zoals we inmiddels al hebben gemerkt in ons eigen MAF leven. We leren vlot bij de dag te leven, morgen zien we wel weer. We leven NU, elke dag nu is het echte leven.
Dus daar gaan we. Met ons hebben en houden naar het vliegveld.
Onze zooi. En dit is nog maar een gedeelte!
De jongens kijken enthousiast naar de vliegtuigen in de hangaar en wijzen: daar komt ons vliegtuig!!
Ruben roept bij elk vliegtuig: airplane! Mama, kijk, airplane!
Een gedeelte van het team gaat om ons heen staan en bidt voor ons. Dat we snel ons thuis mogen voelen in Ramo, dat er vriendschappen gevormd mogen worden en dat er veilige vluchten gemaakt mogen worden.
Het team bidt vlak voordat we weggaan naar Ramo.
En daar gaan we dan. Zoveel mogelijk volgestouwd.
Onze medepassagiers zijn tevreden en vertellen weinig.
Ik kijk naar Nhulunbuy, Yirrkala, de mijn en vervolgens naar de prachtige vergezichten. Ook kijk ik naar beneden in het water in de hoop grote vissen te zien of een krokodil. Vanaf deze afstand vind ik het prima om te weten wie er dit water bewoond. De vorige keer zag ik 4 zeekoeien bij elkaar. Deze keer helaas geen succes. Maar niet getreurd, vele vluchtjes zullen nog volgen met manlief als piloot. Daar twijfel ik niet over.
Micha kijkt naar zijn nieuwe woonplaats.
We arriveren veilig in Ramo. Alles uitladen en naar huis. Wanneer zal het thuis worden? Wilfred begint na het uitladen bijna direct met de reparatie van de schommelbank op onze veranda. Super fijn, want de dagen daarna brengen we er vele (instant! Blegh) koffie momentjes door. Ontspanning!
Gezinsfoto vanaf de schommelbank op de veranda van ons nieuwe huis.
De eerste paar dagen zijn rommelig, zoals dat gaat bij een verhuizing. Waar had ik het beddengoed nou gelaten, en ach, met je vingers je brood smeren gaat ook prima. We pakken 6 weken aan boodschappen uit in een grote kast. Onze eigen winkel. Al het meel in de vriezer, want we willen geen beestjes door ons brood. De jongens spelen alweer heerlijk met hun duplo en met hun lego. Fantastisch spul, heeft ons al door heel wat verhuizingen heen gesleept.
Ons nieuwe huis vanaf de achterkant.
Het andere MAF stel dat in Ramo woont (Anna & Scott Walmsley) is net op vakantie gegaan. Maar kleurrijke tekeningen van hun kids versieren onze koelkast en vier maaltijden staan ingevroren voor ons klaar. Super.
Dinsdag lopen we een rondje door het dorp. 750 aboriginals wonen er en een heel stel blanke gezinnen. Er is een winkel waar ik groente en fruit hoop te gaan kopen, maar voorderest gewoon lekker naar mijn eigen ‘winkeltje’ (de kast) ga vanwege de enorme prijzen hier. We zien een school, een bibliotheek, een football veld (de Australische versie).
Ik loop daar met mijn man naast me, de kinderen op de loopfiets voor ons uit. We lopen rond in een klein dorp, met de hete zon in mijn nek en het stof in mijn mond. En ik weet… dit is wat ik al die jaren wilde. Dit is wat ik dacht dat Afrika zou zijn, maar wat ik nu in Australië krijg. Dit is hoe ik het voor me zag. Ik weet dat ik mijn best wil doen om dit leven te laten slagen, hier een succes van te maken. Maar owh, wat het is spannend. Ik heb werkelijk geen idee waar ik aan begin. En wat is volgens mijn maatstaven een succes?
Yes. Eindelijk solo!
MAF piloot Wilfred.
Woensdag maakt Wilfred zijn eerste solovlucht en vanaf donderdag moet hij gewoon weer aan het werk. De eerste keer met passagiers, de eerste keer dit, de eerste keer dat…Het gewone echte leven gaat beginnen, of gewoon weer verder met waar ons leven gisteren is geëindigd? Ach ja, dat is ook zo. Gewoon bij de dag leven, morgen zien we wel weer. En vandaag? Vandaag zijn we gelukkig met waar we zijn en wat we mogen doen.
Heel veel succes!
Fijn om te lezen het het er bij jullie voorstaat. Wat een verschil van wereld waarin julliie je bevinden. We hopen en bidden dat deze plek gauw je “thuis” mag worden.
Heel veel sterkte met alles en we hebben veel respect voor jullie moed !!!!!
Gods zegen.
Liefs Remmelt en Jannie
Hopelijk echt een langere periode met wat rust. Even niet uitpakken en verkassen. Sterkte met het oppikken van een nieuw ritme, het ontdekken van je omgeving, het oppakken van contacten, het bezig zijn met de kids en zoveel meer. Ook dit weekend hebben we het weer vaak over jullie gehad. Heel veel liefs, Tjitske