Voor de ramen van de vrouwengevangenis in Wewak is sinds kort een metalen plaat gespijkerd. Ze hadden zicht op een klein gedeelte van de mannengevangenis. Het is door mij geschreven, maar gebaseerd op de ervaring van Mary, die al 4 jaar in deze gevangenis zit.

• 

Het is donker in de gevangenis.
Niet meer gluren bij de buren.
Het kleine vertier eruit gehamerd.
Het dwingt me intern te gaan.
Rondjes draaien in mijn eigen zware hoofd.
Daar waar het hamert op mijn schuld.
Ik heb geen energie om het nog enigszins leuk te houden.
Zoveel vrouwen op
zo weinig vierkante meter.
Het is donker in mij.

• 

Midden in de nacht, zie ik een streepje licht.
Een gaatje in de metalen plaat, zo klein.
Zo groot op deze plek.
De maan, ze staat op haar vaste plek.
Altijd staat ze haar mannetje.
Altijd dealt ze met het donker.
Ze straalt licht.
Ze krijgt licht.
Ik sluit mijn ogen, mijn gedachten even stil.

God van licht, wees mijn gids.
Leid mij door het donker
Ik vertrouw op U.

God is licht en in Hem is in het geheel geen duisternis (1 Johannes 1:5).