Samen wachten

Tja, daar zitten we dan. Gewoon zitten en wachten. Een groot deel van onze tijd zitten we en wachten we. Veelal op matten die op de grond worden uitgespreid. Soms ook gewoon op de grond, tussen de mieren. Wachten tot de juiste personen zijn gearriveerd, zodat een begrafenis kan beginnen. Wachten in de kliniek om wat medicijnen op te halen, maar helaas moeten we daarvoor eerst de druk bezette verpleegkundige zien. Wachten op het vliegveld, een uur, twee uur. Ah, daar zijn mijn passagiers.

Wachten… in Nederland was dat niet onze grootste kwaliteit. Alles moet rap, haastig, goede strakke planningen waren van levensbelang. Druk zijn was bijna een status. Verbonden met geliefd zijn, nuttig zijn, een doel hebben. Hier kennen ze het woord ‘planning’ niet, wordt er eerst even gekeken of de piloot al op het vliegveld is, en wordt daarna weer naar het dorp gereden om het geld voor de vlucht op te halen. Terwijl ze die eerste keer al te laat waren!

De mensen leven in een ander ritme dan dat wij gewend zijn. En ja, dat botst ook wel eens. Zij kiezen de iets minder hete namiddag, avond & nacht om actief te zijn. Wij zijn om 6 uur in de ochtend klaar wakker. Zij willen het liefst een bijbelstudie om 17 uur, waarbij de eersten pas om 17.30 komen opdagen en de studie echt niet voor 18 uur begint. En dat is precies huilen-eten-nog wat meer huilen-bad-slaap tijd voor onze jongens.

IMG_20170702_135038

Genieten van het kalmere leven.

En toch, we genieten ook van dit wat meer kalmere leven. In ieders o zo drukke leventje, is het fijn om gewoon stil te staan. Bijvoorbeeld bij de playgroup, te zitten en te kijken hoe Ruben aan het spelen is. Gewoon zitten en kijken. En dat is het moment voor Yolngu vrouwen om naast me te komen zitten. Niet persé om iets te zeggen, maar gewoon, samen zijn. De meeste Yolngu spreken een paar zinnen Engels, sommigen spreken helemaal niets. Met regelmaat breng ik een ochtend in de playgroup door, waarin niemand een woord tegen me zegt. Niet heel gemakkelijk voor mijn sociale ikje. Ik kan er met regelmaat om huilen, thuis dan, want wie ben ik als ik niet kan communiceren? Wie ben ik, zonder druk schema, zonder dat ik me nuttig voel?
En toch… het is geen vijandige stilte. Het is geen opzet om mij ongemakkelijk te laten voelen. Want wellicht luister ik niet goed. Praten ze wel, gewoon, door naast me te zitten. Proberen ze te communiceren van hart tot hart: jij Balanda (blanke), we weten niet hoe lang je blijft en we weten je bedoelingen niet helemaal. Jij moet nog zoveel leren over onze cultuur. Maar in deze gezamenlijke stilte, zijn we wel samen.

4 gedachten over “Samen wachten”

  1. Lieve Wilfred, Harriette, Micha en Ruben, vandaag zouden we een bbq hebben met familie Warnar maar door de regenbuien kon dat niet doorgaan. Een mooi momentje om eens op jullie site te lezen hoe het met jullie gaat. Oma en ik hebben de filmpjes al gekeken en lazen over het wachten en kijken bij de playgroup. Wat zal dat soms lastig zijn. Elkaar niet verstaan of begrijpen. We hopen dat jullie in de toekomst meer en makkelijker kunnen communiceren met de mensen in de buurt. We bidden voor jullie en wensen jullie sterkte en kracht toe. Liefs Oma en Sandra

  2. Ha Harriette, via cip kwam ik op jullie website terecht. Wat een bijzonder leven leiden jullie. Mooi om te lezen!
    En wat een mooi gezin heb je…kostbaar.

    Ik ga bidden voor een stukje verdieping in de contacten die jullie maken. Vrienschap!

    Gods zegen lieve Harriette en fam.!!

    Groetjes van Anneke

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *